"Sorarlarsa, 'Ne iş yaptın bu dünyada?' diye, rahatça verebilirim yanıtını: Yalnız kaldım. Kalabildim! Altı milyar insanın arasında doğdum. Ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından..

Bir yerde okumuştum, her basamak dört saniye hayat uzatıyormuş. Asansöre binerek intihar mı etseydim?

Neysen o olmaya mecbursun. Pantolonu kazak gibi başından çıkaramazsın.

Sen yanlışlıkla birine çarpıp her ‘Pardon’ dediğinde, karşındaki kimse ‘Şeref duydum’ diyordur.

Darağacından sökülüp tabuta çakılan çivi kadar talihsiz hissediyordum.

...aşkı bilmiyorsunuz, parıltıları göklere ulaşan hazları vardır."

"İnsan bazen hiç tanımadığı ve bir daha hiç göremeyeceğine emin olduğu birisine bütün hikayesini anlatmak ister ya,her şeyi..."

Seni bir kere öpsem ikinin hatırı kalıyordu
İki kere öpeyim desem üçün boynu bükük

"Sırf biz görmezden gelmeyi seçtik diye kötülük var olmaya son vermez."

"İnsan, hayatta kalmak için aklına bile gelmeyecek şeyleri yapabiliyordu."

"Görmezden gelinmek, alaya alınmaktan da kötü bir histi."

Küçük bir çocuğun iç dünyasını yalın ve içten anlatan bir kitap.
Küçük Zeze'nin sevimli dünyası ve sessiz çığlığı kulaklarımda.
Çok zaman önce okumuştum.Aklımda kalan çok şirin bir kitap.

Mirza Uluğbey kollarını göğsüne çaprazlayarak, gökyüzüne dikildi kaldı.

Yıldızlar… Ah yıldızlar! Elli yıl onlarla yattı kalktı. Geceleri geç saatlere kadar her bir yıldızın hareketlerini gözlerdi. Fakat heyhat! Kırk yıl boyunca yıldızların, kâinatın sırlarını öğrendi de, yeryüzünün, insanların sırrını öğrenemedi.