Kitap zaten 179 sayfa, bu 179 sayfanın 50 sayfası tamamen Alman halkına hitap eder şekilde yazılmış. Müzik sanatına çok yer verilmiş. Fakat kitap içinde ki bir kaç cümle bile sizin bakış açınızı değiştirebiliyor. Okunması gereken kitaplardan bir diğeri daha..

Modern Dünya Klasikleri yazarlarından en önemlisi olan Jack London bu kitabında bir tane kurt - köpek kırması canlıyı ele almış.
İnsanlarla iletişimini ve sevgi ve şiddeti ön plana çıkarmış.
Bir fabl sayılmaz fakat yer yer bu bahsettiğimiz canlı kendi kendisiyle konuşmaktadır.

Net okunması gereken bir kitap herkes için, mükemmel derecede bakış açısı getiriyor insana ve öyle bir sanatsal dil ile yazılmış ki kitap sizi adeta farklı bir diyara sürüklüyor.
Bu kitabı size en iyi şu şekilde anlatabilirim;
Kitabı okurken müzik açmanıza gerek yok, kitapta ki sanatsal dil size bir müzik sağlıyor zaten..

Güzel bir kitap fakat ilk üç bölüm birbiri ile bağlantılıyken bir zaman sonra birbirlerinden bağımsız bölümler olarak devam ediyor. Üstelik papaz bölümü Ray Bradbury'nin "Resimli Adam" adlı kitabından bire bir alıntı

Heyecanla okuduğum romanlardan biri. Mukemmel bir anlatım. Yazarımızın kalemine ve yüreğine sağlık.

Sabahın dört buçuğunda bir apartman dairesinde jaluzinin aralıklarından sadece bir çiçek kadar harikulade ve sessiz karanlık geceye bakarken kısık radyodan Haydn dinlemek mest edici. yanında bir içki, elbette, bir sigara, ve gürül gürül yanan bir soba, gürül gürül yanan bir haydn. milyonların yaşadığı kentte belki otuz beş kişi vardır senin dinlediğin gibi dinleyen, duvara bakarak, sessizce sigara içerek, hiçbir şeyden nefret etmeyerek, hiçbir şey istemeyerek. Cıvamsı mevcudiyetinle ölü bir adamın müziğini dinliyorsun, sabahın dört buçuğunda.

Tek başımaydım ateşin başında, doğudan ağaran bir gök. "Amma içmişim," dedim. "Uyanın! Haydi uyanın!" diye haykırdım. "Haydi, horozlar ötmeden! Lamı cimi yok! Haydi kızlar kadınlar! Afişteler! Kancıklar! Pezevenkler, hıyarlar! Koşun!" Sonra birden insanların acınasılığına dair son kerte yoğun bir duyguya kapıldım; kim olursa olsunlar, yüzleri, acıyla büzülen ağızları, kişilikleri, neşeli görünmeye çalışmaları, ufak tefek huysuzlukları, başarısızlıkları, hemen unutuluveren soğuk, hava cıva nükteleri: Ah, ne diye, ne diye? Biliyordum sessizliğin sesinin her yeri örttüğünü, heryerde herşeyin sessizlik olduğunu. Ya birden uyansak da, bu ve şu dediğimiz şeylerin aslında bu ve şu olmadığını bir görüversek? Yalpalayarak tepeye koştum, kuşlar selamladı beni, yerde birbirlerine sokulmuş yatanlara baktım. Bu saçma yerküre serüvenine benimle birlikte kök salan bütün bu tuhaf hayaletler de kimdi? Peki ben kimdim?

Karyolama oturup kendime bir içki koydum. Kapımı açık bırakmıştım. Şehrin gürültüsüyle beraber ay ışığı sızıyordu odama: müzik dolapları, otomobiller, küfürler, köpek havlamaları, radyolar... Hep beraberdik. Aynı *ok çukurunun içindeydik hepimiz. Kaçış yoktu. Zamanı geldiğinde sifonumuz çekilecekti.

Manifestomuz...

O ana kadar ulumadığımı!