geminin güvertesinde son bildirisi
paslanmış bir vida gibi sabit fikirli
okyanusta oynaşan orkinosların dalgalandırdığı suların kenarında
umutlu bir çığlık, son bir yaşam belirtisi
bir arpa başağı henüz çiçeğe durmuş

-uzun bir hikaye anlatmaya başlıyor ninem helallik alışı inandığından değil
geleneğin gölgesinde ezilmişliğini taşısa da yüzünde ki iyimserliği hiç yitirmeden
son nasihatını veriyor; ‘katranı kaynatmayla olur mu şeker’, ‘…..’-

şu dereden akan suya karışıyor kanımız
hesapsız
arkasına bile düşmeye zamanımız yok
çatılar dokunuyor birbirine; birisi tuzunu getiriyor, birisi unu
ekmeğin suyu çekiliyor, damarlarını kestiğimiz bileklerimizden
çocuk bakışların sırtımda,
dünyanın en ağır uçurtması beni yaşama demirleyen

orkinosların oynaştığı su
kendi sonumuz mu bu?
yoksa geminin mi?
dengesizliğin içinde isyan mümkün müdür diye düşünüyorum ara sıra
sarhoşluğumuzu da katarsak isyanımıza
asi ruhlar üfleriz yeni doğan çocukların kulaklarına
hiç kimsenin duymadığı
ummakla olmak arasındaki boşlukta

bizim burada işçilik hikayemiz
isyandan önceki sarhoşluk halimiz
yaşıyoruz aptallaştırıcı bir propagandanın etkisi altında
yüzümüzde tarifi imkansız bir ahmaklıkla