Ölüyoruz" dedi ilkin birisi
"Neden" diye sordu diğeri
"İsyan edemiyoruz da ondan" dedi bir başkası
İsyan edememenin öldürücülüğü ağırdır her şeyden" dedi, ilk konuşan
Ve ekledi, "geriye sadece hüzün kalır, sadece hüzün"
Yaşadığımız süre insancıl olsun” dedi bu kez hepsi birden
Seslerinin isyan rengi, bütün gökyüzünü kapladı”


Yağmurun her damlası yüreğimizin közünde buhar oluyor
Orospular geçit yaparken
Parlak, saten giysili kaldırımlarda
Karıncalar sessizce çalışıyor
Binaların temellerini taşıyor
Karanlığı kendine renk sanan yolların kenarlarında
Mahşerin ortasından çıkıp gelen adam; nefesi alev kokuyordu
“Yaşam buysa, al şen yaşa” dedi, kadın ona da

(Parmaklarımızın ucu hafızasını arıyor
Makinaların en mahrem yerlerinde saklanmış olmalı
Maharetleri ellerimizin
Yakalaması mümkün değil dizeleri bu haliyle
“Uzun bir ip at oradan” dedim kadına
Kollarıma, ayaklarıma dolansın
Ve boynuma
Çektikçe bir ucundan sen
Yaşamın resimlerini getirsin
Çoktan silinmiş yüzlerin dostluğunu
Ve çıkılan uzun yolculuğun kısa anılarını
Maceralarımızın arasından bir kayık geçsin
Suları şapırdatarak
Balıkların pullarında güneşin her rengi)

Mahşerden gelen adam
Ayakkabılarına bakıp uzun bir yolculuğu hesaplıyordu
Sanki şeytanla aynı kazana girmiş tanrıyı sınıyordu
“Bir kurt şehre niye iner?”
“Varoşlarına aldanmıştır” dedi kadın, tanrının yerine
“Eleğin altına giren serçeden farksız
Bir buğday tanesine
Bir ömür boyu esaret.”
Ve ekledi,
“Yaşam buysa, al şen yasa”

(Azrail geliyor resti çoktan çekilmiş yaşamlara
Çoğu zaman sessizce
Bir çilingir sofrası kurun değirmen taşının üstüne
Rakılarımızı yudumlarken biz, ömürlerimizi öğütsün o
Erkenden gidenlerin ardından konuşalım
Çarpmıyorsa yürek korkmak niye)

Şehirleri umman sanıp gelenler
Kurumuş ırmakların yataklarında buldular kendilerini
“İnsan gibi yaşayalım hiç değilse” dedi kadın
Binalar öyle yüksekti ki
Sevgi sözleri bir fırtınaya kapıldı
Ve leylaksız bir kum yığınının ortasında kurudu
Saten giysili yollardan milyon kez gitti geldi makinalar
Kuşaklar değişti, moda salgınların arasında
Toprak terketti suların altını
Ve balıkların yerine
İnsan düştü içine
Geçmişle geleceğin arasına sıkışmış
Patlak gözleriyle
Görmeden bakıyorlar vitrinlerin içinden
Sokaktan geçen yenilerine

"İnsan gibi yaşayalım" dedi, kadınlar yeniden