Kanımda dolaşan asiler
Ne zaman ay kırmızıya çalşa
Toplanıyorlar kalbimde
Kaybedelenlerin yanında saf tutuyorlar hep
Kabul etmeyen ve yenilmekten bıkmayan yanım
Yeniden çıkıyor sokaklara
Sıkı sıkıya tembihledim
Umutsuzluk öldürür bütün başkaldırıyı



Gökyüzünü parsellediler gri olduğu bir gün
Ağlıyordu sebepsiz yere
Ve bir kedi
Kaybolmuş yavrusunu arıyordu
Umudunu yitirmiş anne telaşıyla
Gökyüzüne kaçmıştı belki de
İkisi de aynı renkti
Bulamazdı kimse onu
Gökyüzü ağlıyordu
Ve
Bölünmüştü
Kendi payımıza düşen delikten bakıyorduk geleceğimize
Karanlıktı ufuk
Bir ihtimal vardı
Belki ışık yanardı
Prometheus’u bekliyorduk

Lastik fabrikasının bacasıydı ufukta görünen
Şehrin çatılarını eskitiyordu uzaktan
İki elimiz de isliydi
Sular kırmızı
Kanı karışıyordu kuyulardan çıkrık çekenlerin
Gülümsüyordu mahallenin güzeli
Önce deli sandık
Sonra kıskandık
Kendi yüzünü çiziyordu


Biz ruhumuzu teslim etmiştik
Şafakla başlıyordu yalan
Gökyüzüne baktık kendi penceremizden
Ruhumuzu geri istemeye gittik

Kedi yavrusunu arıyordu
Yağmur yağıyordu
Biz perişandık
Üstümüze sinmişti korku
Prometheus gecikti tek neden oydu