uzak şeyler konusundaki uzmanlığım
çiçek ismi verilen sokaklarda sürekli kayboluşum
ve hüznün atalarından bana bırakılan o büyük miras
bütün bunlar yeterli değil görünmeyeni görmem için

suyun kırılışını çağırmalıyım
suyun kırılışı; aynadır.


planlanmış insanın çaresizliğine bakıyorum oradan
zıplayıp duran kısa metrajlı duygulara
yedekte bekleyen düşüncelerin gözyaşlarına
birbirini duymayanların kapatıldığı yankı odalarına bakıyorum
sanki hep orada kalacak insanın yüzüne yerleşen o sonsuz çöl

kumun savruluşunu çağırmalıyım
kumun savruluşu;
harekete geçmiş anlamlar konvoyudur


sonra birden görüntü bulanıklaşıyor
mükemmel bir veda performansıyla ayrılıyorum kendimden
yürüyorum henüz kahkaha girmemiş bir sokağa doğru
ekspresyonizm arkamdan geliyor.
ekspresyonizm soruyor: -iyimserlik kaçta açılıyor?

-bilmiyorum


ah bilmemek, hafızanın boşluğa o bitmeyen yolculuğu
çürümenin başladığı yere koşması yenilgiler giyinmiş bir atlının
burnu kanayıp duran bir ülkeye bakıyorum oradan
ifadesi alınıp serbest bırakılmış uçurumlara bakıyorum
kelimeler yeterli değil gerçek bir düşüşün öyküsünü anlatmak için

kelimelerin kırılışını çağırmalıyım
kelimenin kırılışı; kül’dür