yazarak uzaklaşırım sanıyordum dünya ağrısından
tam ortasına düştüm
parmaklarım yandı kalemi fırlattım elimden
koştum, hafızamı boşaltarak koştum
isimler ve onların anılarını düşürerek üstümden
koştukça arkamdan geldi kalem
kırları gezdim, ağaçsız dağları
maden tanrıları için öldürülen tepeleri
tükendim hayatları iptal edilen kederli köpeklerin bakışlarında
insanların olmadığı yerlerden yuvarlandı sesim
yüreksiz toplumların yanından geçip gittim
ayaklarım yanıltıcı kapılara yöneldi
şölenlerin sesi geliyordu kapıların ardından
kalem tutup çekti beni hüznün uğramadığı o yerlerden
buzullar barındıran fikir ikliminde çalkalandım
içinde hiç kimsenin olmadığı kalabalıklarda kaldım bir süre
ıstırap yakalayıp çıkardı beni oradan
ıstırap görev yerini asla terk etmiyordu

uzaklaşılmıyor dünya ağrısından
arkamı dönüyorum mesafelerin atasını görmek için
bir bakıyorum yanı başımdaymış uzaklık
uzaklık yakınlığın ikiz kardeşiymiş
ve görünmeyen kanatlarmış dünya ağrısı

son bir öyküm kalmıştı bu yitik zamanda
masum bir uyku satın aldım onunla
kalem bulup sürükledi beni uyanışlar durağına
öyle susamışım ki dudaklarım kumların odası
yanılgının gizliliğine sığınıyor susuzluğum
adını anıyorum soyutlanmanın yüreğiyle
adını anıyorum kendimi hatırlamak için
bir bakıyorum camları kırılıyor şehrin

nedir bu ışığa benzeyen şeyler
neden karanlık hâlâ yerinde duruyor
yalnızlara hediye edilen bir yıldız söylemişti çok eskiden:
karanlığı yok etmezmiş yanlış ışıklar

tecrübesiz öğrenci renklerle dolu mesai saatleri
parmakların en çok dokunduğu silme tuşu
silme tuşuna başkaldıran
yok oluşu unutturan tek şey iken aşk
uyarı ekranında yazanı işaret ediyor stajyer sonsuzluk:
“mesai saatlerinde âşık olmak yasaktır”
yüzü düşüyor günbatımı ustalarının
kederin yükselişini anlatan merdiven satıcılarının
ah, bulantının başarısıdır bütün bunlar
yorgunluğu kilim yaptık
oturduk üstünde ağlıyoruz insanın yenilgisine;
dünya ağrısı, kalem ve ben
bir de bulanıklaşmış dönüş yolları
bu yüzyılın konusu değilmiş yazarak uzaklaşmak