Bu Cihan doğduğunda avucuna kondu besmele
sonra insan doğdu avucunda Allah’ın rahmeti
birbirine çarptı şimşekler büyüdü birden bire zaman

ben annemin kucağında tıngır mıngır
babamın ocağında şımarık büyüdüm
kardeşlerim le kavga nizah
kar demedik yaz demedik

evimizin kalesinde
duvar ördük yabancı yüzlere

sonra denizlerin efsunlu taşlarıyla tanıştık
dalgalarına bıraktık nazar değmiş yüreğimizi
niyet ettik dünyanın günahından arınmaya
pak alnı koyduk secdeye hamd ile


zaman detleri getirdi bıraktı
kapımızın önünü süpürdük her gün
kadınlar ayrı yerde erkekler ayrı yerde
dağıldı herkes çarşıların göbeğine
tütsüler yakıldı kurşunlar döküldü
hayatın çilekeş nazarı dağılmadı kimseden

sonra Güneşin tutulmuş cepheleriyle tanıştık
doğum zamanı sancı kaplıyordu her yeri
öğlen saatlerinde pişiyordu Hayat
doyumsuz sofralar seriyordu doğa meydanlara
Şükür secdesi ediyordu ağaçlar


zaman gelip geçen yılları bıraktı
kapımızın önünü süpürdük her gün
kadınlar çatlak patlak ellerini yoğurdu
erkekler sırtında kamburunu taşıdı
dağıldı herkes ,
ya baba ocağına
yada bir avuç sevginin olduğu
tiner ile kokulu binaların
dört duvar arasına

şehirlerin demir ayakları tutturulmuş
köprüler yeniden kurulmuş
gözünü açmış yeni doğan bebekler
beşiğinde kan izleri

yüreğimizden kayıp gitti sonra bu evren
başımız sağolsun




Ayşe Caniberk
Gümüş kalpler