Ağlama tek damla düşmesin gözlerinden
düşerse kör olur bütün insanlık

biz yanlış zamanda mı güldük hep
yaşamak değil miydi
bahçelerde , otları döşek ağaçları yorgan etmek
çamurlu sularda dalga geçmek hayatın her saniyesi ile
soğuk havaya aldırmadan Ayaz’ın karını yemek
yağmurun tenine dokunup, sırılsıklam aşık olmak
dokunmadan sevmek bir faniyi
doğal olan neydi

biz yanlış zamanda mı ağlardık hep
çorabımız delik
parmaklarımız hava alınca üşürsün diyen annelerin kuzuları
misafir den utanan nesil
amcalarının yanına gitmeye korkan çocuktuk hep
dayımız yoktu bizim işsiz kaldığımız da oldu
Zengin değildik, zenginliğe hasret de olmadık
mektuplarımız vardı bir hatıra defterimiz
çocukluk yıllarının tek hatırası
okudukça ağlarım
ağladıkça gülerim

Terzi kendi söküğünü dikemez evet
hala söküktür, annemin ördüğü ceketim
babamın gömleğinin düğmesi
ağlayacak ne çok şey vardı
biz hep yaşamayı tercih ettik
güle güle dedik tüm gidenlere



Ayşe Caniberk
Gümüş kalpler