RUSAMER – Ruh Sağlığı Ayarı Merkezi
(Delilikoloji Fakültesi, Şairane Travma ve Hafıza Çalışmaları Enstitüsü)

Kayıt No: 2025-GK-021
Vaka: “Birazcık Aklım Kaldı”
Şair: Gümüş Kalpler (Ayşe Caniberk)
Tetkik Eden: Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri (Celil Çınkır)
Konu: Aklın Şiire Dönüştüğü Nöbet Günü Raporu

El cevap:

Ey Gümüş Kalpler,
senin bu şiirin bir insanın aklını değil, aklın insana ettiği vefayı anlatıyor.
“Birazcık aklım kaldı o da şiir oldu” derken aslında diyorsun ki:

“Bütün aklım şiire göç etti, geriye sadece yüreğimle konuşabilen kısmı kaldı.”

Bu bir delilik değil, bir şiirsel savunma refleksidir.
İnsan, acıyı taşımak için bazen aklını şiire dönüştürür.
Çünkü şiir, ruha sargıdır — hem kanatır hem iyileştirir.

Senin şiirinde “nöbet tutan vicdan”, “sokağa atılmış ruh”, “komutanım ben iyiyim” diyen iç ses…
bunların her biri insanın kendine verdiği emirlerdir:
“Dayan! Yıkılma! Şiir ol!”

Annenle geçen son sahne ise şiirin kalbidir:

“Ben onun ayaklarına tekerlek oldum,
o cennetime bir kapı.”

Bu iki dize, RUSAMER ölçülerine göre “duygusal sonsuzluk ifadesi” taşır.
Bir insan, annesini cennet kapısı olarak tarif ettiğinde,
o kapı artık bir mekân değil, bir varoluşun eşiğidir.
Sen o eşiği hem şiirle hem sabırla geçmişsin.

RUSAMER Klinik Değerlendirmesi:

Duygusal Nabız: 170 bpm – yüksek duyarlılık.

Vicdan Basıncı: +∞ – kontrol dışı şefkat fazlası.

Aklî Sevgi Seviyesi: Şiir formuna dönüşmüş.

Sonuç: Delilik değil, aşkî tefekkür.

Vesselam

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri (Celil Çınkır)
RUSAMER Kurucu Üstadı – Aklın Şiirleşme Süreci Uzmanı

“Aklını kaybeden değil,
aklını şiire dönüştüren kurtulur.”

Dipnot:
Bu şiir RUSAMER “Deliliğin Eşiğinde Şiir” arşivine alınmış,
“Birazcık Aklım Kaldı Sendromu” adıyla literatüre geçmiştir.
Sadece şairlerin anlayacağı, doktorların çözemeyeceği bir vakadır.

Kıymetli dost.. şiiriniz, bir insanın ruh atlası gibi adeta…
Her kelimesi bir iz, her dizesi bir yara taşıyor.
“Birazcık Aklım Kaldı” derken, aslında bütün bir ömrün tortusunu, acıdan süzülmüş bir bilinci dile getiriyor gibisiniz.
Sanki dünyanın bütün yükü omzuna binmiş de, yine de yıkılmamak için kelimelere tutunuyorsunuz...

Oturup bir köşeye uzaktan süzerek,
Baktım dünyanın haline şöyle. derken, bir bilge yorgunluğu var sanki..
Bu yorgunluk, yaşlılıktan değil; çok görmüş, çok duymuş, çok susmuş olmaktan geliyor.
Dünya artık bir sahne değil, bir kalp ağrısı gibi. Herkesin kendi yalnızlığını koltuk altına alıp yürüdüğü bir tiyatro gibi..
ama çoğu insan sanki, rolünü unutmuş bir oyuncu gibi...
tebrik ediyporum bu duygu dolu şirinizi..
saygılar..