Bu gece yine hasretinle uyudum kucak kucağa
Gece kuşları kahkahalarla pencerede
... Ve de sessiz karanlıklarla
Yalvardım dualarda O büyük varlığa
Duymadı sensizliğin
Sessizliğinden başka kimse beni
Uzadı geceler hiç olmadığı kadar
Yalnızlığımla siyahlıklarda
Sensizdim... seni duymak için
Dolaştım geceyi adım adım
Bu karanlık odalarda
Anılarına sığındım bir bir

Şimdi yağmur yağıyordur o uzaklarda
Ve sen camın önünde
Ayrılığımıza üzülürsün de gelemezsin
Şimdi kar yağıyor benim yüreğime
Üşümesidir bu ikimizin ; donmuş hücrelerimi
Istır mı sanırsın baharlar
Şimdi çiçekler açıyor bu kentte
Sanırmısın ki çiçekler beni avutur
Gözlerimde güneşin yedi rengi
Dudaklarımdaki çiçekler sensin

Bir ayrılık akşamıydı ; karları giyinmişti kış
Önce yıkıldı içimde her şey birer birer
Sonra hazana boyandı baharlar
Ve hayal oldu en güzel günler
Gecenin ortasında bir kurşundu
Gidişin kalbime sıkılan
Hüzün dolu şarkılar oturdu dudaklarıma
’Neyleyim sarayı neyleyim köşkü ’
’İçinde salınıp gezenim yo ki ’
Param parça dağıldım sokaklara

Sabahlarım bir kanlı bakış
Boşuna değil hasretini çekişim
Sabahlarım bir kanlı pençe
Kalbim göz yaşlarımın kırık kuyusu
Gözlerim, ıssız bir istasyonun bekleme salonu
Boşuna değil hasretini çekişim

Şimdi güz bulutları başımın üzerinde
Bahar bize göre değil... adım sonbahar
Sen geldiğinde kırk kat olacak suratları
Hasret böceklerinin
Ayrılığımıza atılan imzalar nedenler
Yere çakılacak... dipsiz kuyulara

Seni rüyalarımda bile unutmadan
Nöbet tutmakta her mevsim
Sensizliğin dondurucu rüzgarları kapımda
Unutmadım bakışlarını
Tüm hasretleri yüklendim bekliyorum
Senin yerine, benim yerime
Geçmeyen günler... gelmeyen yolcu gibiyim 1

En içli şarkılarını dinliyorum bu gün
Doyasıya ağlayayım bırak
Kanadı kırık kuşlar gibi uçamıyorsun
Özlemim dinmiyor, dinemiyor !
Tüm gücünle koş gel bana
Sana açtım kollarımı
Gözlerini alma benden
Yağmura susamış o çöl benim !

Günay Koçak

18. 3. 2024