İçimde yeşeren aşkını bir sen anlamadın
Gökyüzü anladı... yağmur ağladı
Rüzgar anladı... dalları kırdı
Papatyalar anladı... dalına küstü
Bir sen anlamadın yüreğimdeki aşkı

Gün boyu şarkılar söyler mutluluk verirdin
Şimdi dinliyorum da seni ; sensizliğin sesisin sanki
Suskun akşamlar örneği hep susuyorsun
Bitmiş bak, bana söyleyeceğin şarkıların
Bana söyleyecek şiirlerin yokmuş !

Şimdi bakıyorum da gözlerine ; kuşlara
Tutsaklığını anlatıyor suskun duruşun
Gözlerimde inanışın sabırlı bekleyişi
Kalbimse
Sonsuz bir yolculuğa çıkmışcasına kırgın !
Gitmek mi istiyor ayaklarım ; alır başımı giderim
Bir çöl rüzgarı geçer saçlarımdan
Hep özlem şarkıları söyler de dilim durmadan
Seninse acıtırdı tırnakların, tutsa bile elimi
Kanatırdı... kanlı akşamlar gelirken suskunluğundan

Artık ümitlerimi
Yükledim sensizlik kervanına
Ezgili bir düş kırıklığına salmadan
Bırak... bırak yüreğime batırdığın iğneleri !
Tas tas içiyorum burukluğunu yalnızlığımın
Seni katık etmiyorum şiirlerime
İçimde şimdi, hüsranın boz bulanık ırmakları
Donar dudaklarımda gülüşlerim
Seni düşünüyorum... geçmiyor karanlıklar !
Yalnız değilim başımda uçuşur
Karanlık kuşlar ... kapkara ama yabancı !

Bir örümcek ağına takıldı şimdi umutlarım
Şarkılar söylesen de olur, söylemesen de
Tüm örümcekler bir olsa da
Örseler umutlarımı bir dantel gibi
Yine de rüzgarlar esecek senden
Yağmurlar yağacak
Mevsimler gelip geçecek
Sen bilmeyeceksin içimdeki vaveylayı
Aşk benim, benim ellerim umut !
Sen, sen mi tutacaksın
Rüzgarlara kapılan umutlarımı
Sen mi ? Sen mi eğilip alacaksın ?
Yağmurlarla ... gözyaşlarıma karışınca
Çaresizliğin ellerinden !

Aşk, benim
Benim ellerim umut
Sen bu şarkıyı unut !

Günay Koçak

26. 04. 2024