Tüm hoyrat gecelere seni anlatıyorum
Bazan unutuyorum adımı bile
İçimdeki çekilmez hasretinden
Apansız uyanıyorum gece yarıları
Adını buğulu camlara yazıyorum
Parmaklarımda karıncalar yürüyor sanki
Sen gittin ya ; yitirdi gözlerim gülüşünü

Tüm yaşantım öylesine başkaydı seninle
Seninle uyanırdım aydınlık sabahlara
Umut kervanları yüklüydü yüreğim
Dağlar kadar büyümezdi gözümde yarınlar
Oysa şimdi dalıp dalıp gidiyorum
Bir bilinmez karanlıklara
Yüreğimdeki solmuş umutları yeniden
Sağnaklarla ıslatmışım yeşersin diye

Bana hikayeler anlat derdin hep
Ben bu hikayenin adı neydi unuttum
Sana romanlar okurdum uzunca
Oysa benim yaşantımın romanı acı ile başladı
Siyah gül !
Çoğu zaman yalnızlığımı yaşayamazdı gece
Ve de gecelerimde yağmur yüklü hüzünler vardı
Bir tek şiirlerimdi beni dinleyen
Bazan yalnızlığımı çekemezdi karanlıklar

Nedenini soruyorum var oluşun, en büyük varlığa
Öyleyse, niçin ,neden ? tüm bu acılar
Öylesine yerleşmiş kalbimin tam içine
Ses vermiyor Rab ! sesimin yankılarına
Kafa tutacağım artık kaderimize
Setler çekeceğim ayrılık yollarına
Kalplerimize umutlar bağlayacağım
Bir daha ayırmasınlar diye bizi
Veda edeceğim artık hasretliğimize
Kilitler vuracağım
Karanlık günlerimize
Şarkılar söyleyeceğim çaresizliğimize
Seni ayırmasınlar diye benden
Baharla yeşerecek umutlarımız
Kem gözlere kezzaplar dökeceğim
Dualarım arşa çıkacak hep her zaman
Seni ayırmasın benden diye kaderim

( Yine mektubun uzayıp gider, yarına bıraktım hasretinin satırlarını )

Günay Koçak

17. 3. 2024