Bir akşam vakti solan günle birlikte
Seni aradım hazan bahçelerinde
Sarı yapraklarda buldum gözyaşlarını boncuk boncuk
Sonra seni sordum bulutlara... gözyaşları maviydi bulutların
Kokladım nefes nefes sen vardın rüzgarların sesinde

Yürüdüm yavaş yavaş
Bir şarkı böldü uzayan yollarımı
Göğsünde bilmediğim ne çiçekler açmıştı
Kokladım
Ayak izlerin vardı geçtiğim her sokakta

Gözlerini sordum bakışlarını uçan kuşlara
Çağrısını duydum pınarlarının
İçmedim suyundan, susuzdum oysa
Çöllerde koşturan susuz ceylan misali
Derindi gözlerin göl gibi
En koyusuydu siyahın

Bir sabah dı... Sonbaharda
Seni yitirdim bilmediğim o yaylada
Rüzgar kırbaç kırbaç dövüyordu göğsümü
Ne saçlarım vardı uçuşacak güz yelinde
Ne dudaklarımda bir eser, şarkı söyleyecek
Sararmış mevsimlerin o gül yüzü
Fırat boz bulanık
Sarp kayalıklarında
Feryatta türküleri
Ellerim öksüz gibi... gözlerimde yitikliğim gizlenmiş

Şimdi ismin acı bir şarkı gibi dökülüyor dudaklarımdan
Alışmak istiyorum yokluğuna
Yapamıyorum İnan
Sensizliğinde karanlıklar çörekleniyor yüreğime
Sisli bulutlar dolaşıyor kirpiklerim de
Gözlerim her an ağlamaklı
Bütün anılarımı bıraktığım
Kahır yüklü gecelerin gün batımlarında
Çıkmıyorsun aklımdan
Damla Damla biriktirdiğim umutlarimla
Sensizliğimin çoğaldığı karanlık gecelerimde
Ağlamak istiyorum... ağlamak doyasıya...

Günay Koçak