Ne zaman uzansam
Renkli düşler kurup, rengarenk hayallere dalardım
Rüyalarım Alis’in rüyaları kadar renkliydi
Pembe bulutlara uzanırdım
İlk bahar yağmurunun her damlası
Şiir olur dökülürdü camlarımdan
Yağmur sonrası gök kuşağı
Saçlarımda uçuşan kelebeklerdi
Dünyam Haydi’nin dağlarındaki
Masallar gibi renk renk açardı sabaha

Sonra
Simsiyah bulutlarla gök gürledi
Düşlerimdeki baharıma
Hayallerimdeki mor dünyamı
Kabuslar kovaladı, karanlık tünellerde
Acılar düğüm düğüm etti yollarımı
Yüreğime kilitlendi çözülmez ilmekler
Bu sokaklarda yürüyecektim elimde ümitlerim
Bitmeyen şarkımız... çiseleyen yağmurlarda
Olmadı... Kırık senfoniler tırmaladı kulaklarımı
Kumdan saraylar gibi yıkıldı hayallerim

Dönerim sanıyordum bir gün göz bebeklerinin ışıklarına
Gönlümün hıçkırıkları susar sanırdım bir gün
Rüyalar bile karışık şimdi, biraz da korkulu
Rüyalarına da girsem sessiz sedasız
Fark edilir mi yokluğum düşlerinde
Hissedilir mi hayalim düşüncelerinde
Uzak kalır mı unutulmak kalbinde
Ve, bir gün hiç olur muyum o sevda kentinde

Şimdi uzaklardayım bir Leyla gibi
Tüm sevdiklerimden uzak ve yalnız
Bir ayrılık ki yakar kavurur içimi
Ve, gurbet boğar boğar beni
O, sonu gelmez geceler dolar yalnızlığıma

Günay Koçak

3. 12. 2025