Artık seni istasyon peronlarında beklemeyeceğim
Sorguları perişan ediyor beni insanların
Şuramda derin ayrılıklar oturuyor, hem de yaralı
Şarkılar bildiğin gibi değil, sanki ölmek gibi
Bir başıma çekemiyorum acıları
Ellerim bende değil... ta omuz başlarımdan kırık !
Uzanamıyor sana
Bekliyorum seni umutları yitirmeden
Gecenin karanlığına... Sonbaharın rüzgarına inat bekliyor
Ve, üşüyorum

Duvarında asılan bir saat sanırsın tik taklarını
Ben aşkımı sana adayıp seninle mühürledim kalbime
Sığındım gözlerinin güneşine
Gözlerin ki ; o simsiyah hayat veren ruhuma
Işıklarını yansıtır her an güneşe
Ben ömrümü sana, yine sana adadım

Gittin gideli yitirdim gecemi, günümdeki yolumu
Her baktığım köşemde, yürüdüğüm sokaklarda
Suretin diye karşında durup... onunla konuştum
Seni yazdım defter defter, bitiremedim
Bitirdim kalemleri sözlerine
Şarkılar ekledim, masallarınla avuttum kendimi
Ben ömrümü gözlerine, s/özlerine adadım

Hüzün şimdi saçaklarımda uçan kuş ve sen
Ve yine nasıl zorlansam da... nasıl
Sana anlatamadığım, zor tuttuğum içimde
Yetim söylemlerim var
Sen uzaklarda yanarken türüm türüm
Ben isli bir soba gibi tüterim
Ne kadar ’ Gam çekme gönül ’ desem de
Gam içinde yüzerim

Hasreti gönlümün sazına vurdum ağladım
Ben senin bekleyişine bu ömrümü adadım
Gurbetlere razıydım da
Gurbetten beter ayrılığa sarıldım
Gözlerime takılan kederli bir resim şu duvarda
Ne kadar bağırsam da... gelmiyor sana sesim
Tutamıyorum elini bak ; yana yana geçiyor ömrüm

Gitti diyorum el bebek gül bebek
Beklediğim o çocuk
Kırıldı gecenin ve gündüzün ışıkları
Karıştı birbirine
Bitmeyen yağmurlarla, yaşlarla ıslandım
Geceler şimdi simsiyahım
O hassastan da nazik hüzne sevdalı
Ben her mevsimi gam, beklemedim baharı
Adıma ulak yaptım şu sarı sonbaharı

Hep hasretin düştü güne ve geceye
Unutmam, unutamam y/anarım için için
Sana yazarım işte tam da bu saatlerde
Kaybettiğimiz o yıllarının, yıllarımın
Sancısıdır sana yazdığım
Bu şiir
Gel, hüznümle dolu bu akşamın
Gölgesinde seninle çay içelim

Günay Koçak

22.11.2025