Sarı menekşeler açtı penceremde
Sarı hüzünler yerleşti yüreğime.

Sorularının hepsine, ağlıyor cevabım
Üzgün,kırgın,kırık, güneşin batışı bile.
İçimde sen gideli ateşten bir dağ yükselir
Hiç sevmez oldum; ben akşamların sevdalısı
Karanlık bastımı ıssızlığın hüznü gözlerimde
Ağlaşır.
Ahh üzüm gözlüm,sırma saçlım,yürek sızım
Sen gideli ; mevsimler hepten güze boyandı.
Mor begonviller siyem siyem
Yaşlarını sensizliğe döktüler

Tarumar oldu evimizin her yeri
Bilmemki ne teselli eder hem seni...
Hem yüreğimde sönmeyen bu ateşi
Sabahıma artık kim -günaydın- diyecek
Akşamlarıma gün batımı kim şarkı söyleyecek
Deniz karanlık ve suskun
Aysız gecelerde ; yakamoz pırıltıları kayboldu.

Biliyormusun zamanla acılar azalırmış
Zaman akıp giderken, acıları sırtıma yüklüyor
Bir dağ gibi ... eziliyorum altında
Ağlatıyor şarkılar, şiirler hepten hüzün.
Bir zemheri soğukluğu üşütüyor tüm bedenim.

Akşamları bebekler ağlar yüreğinde
Özlediğin gönüllere şiirler yazarsın
Yaralı bir serçe çırpınır yüreğinde ağlarsın.
Bakışın yağmur, bakışın şimşek gibi
Söyleyemediğin sözlere...
Benim hazanım ayrılığınla başladı
Mor begonvillerin gidişinle küstü camlara
Artık kuşların selam vermiyor akşamlara.

Gözlerimde
Seni beklemenin acı romanı asılı
Karanlık penceremde bir sokak lambası
Bir de ben, nöbetleşe ağlaşıyoruz geceye
Denizler dolusu taşıyor yaşlarım
Bahçemde dut ağacı, çaresizce dallarına
Tutunuyorum; sessizce kulağına fısıldıyorum
Dutlar dökülüyor saçlarıma...
Yoksa bu bir müjde mi sorularıma ?

Bu gün öyle hüzün dolu ki içim
Her şey ağlatıyor, avunamıyorum ne yapsam.
İçimde adını bilmediğim acılar büyüyor
Dilimde bitmeyen dualar...
Yalvardıkça ağladım... ağladıkça yalvardım
O sonsuzluğun varlığına.
Bir çınlama kulağımda ; andın mı beni
Kuşlar ötüşüyor penceremde , gülüşüyor...
Müjdeler var... uzaklardan..

Günay Koçak ( Yeniden )

26. 3. 2024