gittikçe yaklaşıyordu küf kokan kalabalık
tabutta taşıyorlardı yalnızlığı
gördüm yorgun omuzlardaki o sahte ölüyü
gittikçe irileşiyordu görünürlük
böyle başlamıştı uğultulu tepelere yönelişim
sonra mutsuzluğun alkışlanışı girdi sanata
kalıcı oldu duyuların birer birer indirilişi

ressamlar yurdunda fırçanın renklere saldırışı
kelimelere giydirilen o ışıltılı elbiseler
küçük köylerin büyük gölgesi
“parlatılan anlamı” buralarda satıyordu övgücüler

bahçedeki ağaçların altına saklamışlardı karanlığı
durduramıyordum ayağımın sürekli takılışını
belleğime hızla yayılan buz yanıklarını
duyamıyordum itirazla yıkanmış çığlıkları
tutamıyordum ıssızlığa bandırılmış gerçekliği

reddedilmiş masumiyetin gözyaşlarına dokundum
yükseldi eski yağmurlar ve ışık örgütü
seslendiler hiçliğin en uzak kıyısından:
“anlam, dilin gölgesidir!”

adın dudaklarımdan fırlamıştı bir anda
ağlardan kurtulanların avuçlarına konmuştu
sormuştun kahverengi bulutlara bakarak
“biz neredeyiz böyle sevgilim?”
“biz neredeyiz böyle sevgilim?”

bir çıkmaz sokağın kenarına bırakılmış
çocuklarını yiyen o korkunç ülkedeyiz
kıvranıp uzanmıştı anlam dilin kenarında
oradan alınıp götürülmeyi bekleyen bir fikir gibi.
fısıldaşarak konuşanları bile yutacak şehrin kulakları
kimse gelmezse onu almaya

herkes fark edecek bir gün tabuttaki o sahte ölüyü
çürüyüp düşen omuzların çıldırtıcı bilgisini
soracaklar yüzlerine yerleşen yenilgiyle:
boşluğa hediye miydi bütün o yaslanmalar?
cevap verecek övgücüler ve kuşatılmış sanat:
“bütün yaslanışlar omuzların tuzaklarıdır!”


dokundum ortada bırakılan dünyanın kurtuluş ihtimaline
yükseldi eski yağmurlar ve ışık örgütü
seslendiler varlığın en uzak kıyısından:
parçalayabiliyorsa ellerin
uçamasın diye fikirlerin üstüne atılan ağları
işte o zaman anlam, hiçliğin yırtılışıdır