Kenan, bulutlara bakarak ,güneşin üzerine yayılmasını seyretti.
(Bir zamanlar parlak bir güneştim,işte o güneş ebediyen bulutlandı...
(açılmamak üzere.) Diye düşündü.
Yağmurun yağacağını bildikleri için,hemen köşke doğru yürüyüp,
bir odaya geçtiler.Serap ,onlardan izin alarak işlerinin başına gitti.
Kenan la Tarık ,sessizce yağmurun yağışını seyrettiler.Bir müddet sağanak dan sonra,
hava açıldı.
Tarık:(Kenan sana bir şey diyeceğim,Hülya nın kitaplarını karıştırırken hatıra defterini buldum.)
Kenan hemen atıldı:(onu bana verirmisin.)
(Ama bana söz ver üzülmeyeceğine...yine seni üzer biliyorum, o nu unutmalısın.)
(Hayır ben o nu unutmayacağım...ama o defter bana teselli verecek.)

Böyle uzayıp gidiyor roman...ben sonundaki şiiri yazmak istiyorum:

KARANLIK GÜNLERİM
Artık doğmayacak güneş benim için,
Artık bakmayacak sevgilim yüzüme...
Yalnız ve uzakta öleceğim, belki.
Anlamıyor o bile yalnızlığımdan,
Kıskanıyorum bir çok arkadaşı olan martıları,
Mutlulukları avuç avuç götüren insafsız gemileri.
Böyle mutsuz yaşamayı hiç düşünmemiştim...
Oysa ben mutluluk için doğmuşum,
Istıraplı olacak belki ölümüm.
Her şey sönük ,sensiz hatıralar kupkuru,
Buğulu olacak gözlerim sensizlikten.
Uykusuz geçecek gecelerim seni düşünmekten,
Bu yıllanmış hüzünler bitsin artık...
Neye baksam, cansız bir şekil benim için.
Artık bitsin bu ıstırap !
Toprak olmak istiyorum ben,
Toprak olmak.

G.K. Romanıma ait bir şiirim.