Bu filmden toplum sorumludur,ben değil..

Postacısını Kaybetmiş Zamandanyız...

Bütün Güzel İnsanlar Sana Bir Şiir Armağan Bıraktı..
Atilla İlhanın dediği gibi,’İnsan bir akşamüstü ansızın yorulur/
tutsak ustura ağzında yaşamaktan’..
İçimde kocaman bir boşluk,odada nereye otursam altından fay hattı
geçiyormuş gibi bir titremeyle doluyoruz..
Sabah vapurunda giderken,akşam tramvayda bir köşede
otururken durup durup çoğalan bir boşluk..
En kötüsü;dünyanın tüm boşluklarını sırtlayıp gitsen,
’nereye gidiyorsun böyle’diyen olur mu,buna verecek
bir cevabımız olur mu?..
Neyse,bunları düşünme sen..
Boşluklarımı çoğaltıp döndüm,hepsi bu..

Birbirlerine sıkıca bağlı trenler gibiyim..
Çocukların dilindeki masal,dağların ardındaki yabançiçeği,
bir aşkın ilk titreşimleri,dört mevsim bahara tutkun..
Her sabah doğan güneştik.iklimimiz başka bizim!..
Kar taneciklerini görünce sevinememek bir duygunun eksilmesiydi..
Giderken,ardında bıraktığın bir şehri üzünçlü görmek de,
böylesi bir eksikliği hissettiriyor içimde..
Bir ses,bir kıpırtı beklersin..Herşey kent gibi sessizliğe bürünür..
Üstünden derin yalnızlıklar dökülür..Alıp başını gitsen de,
en çok mevsimlerin şakaklarına kır düşer bu anda..
Yaşamak ve sevinç hüzünden daha fazla cesaret gerektiriyordu sanırım..
Zamana teslim olmamak bir ısrar işidir Güldüşlüm..

Dönem filmlerinde eskiye sığınmanın,gerçekle başedemeyecek
olmanın sırrı mı vardır acaba?..Bu yüzden midir yazarken bıçaklanmışlık
hissiyle dolup taşmak?..Biliyor musun,kimi zaman kalabalıkta
Annesini kaybetmiş bir çocuk gibi boşluğa düşüyorum..
Yine de sıradışı bir seneryoya ithaf ediyorum sana dair içimdeki
söyleyeceklerimi..
Bilirmisin,her insan kanserli bir hücredir aslında hayata,
bunu biliriz de kendimize dahi itiraf etmeye cüret edemeyiz..
Sanki en ufak bir sözle dağılıp yokolacakmışız gibi düşünürüz..
Oysa ne toplumsal bir ’suç’a’ ortak olmak,ne de ona kayıtsız kalıp,
sadece susmak bile yaşamın vicdan süzgecinde aklamıyor hiç birimizi..
Bu yüzden,duygusunu senden alan kimi filmler esasında
bir dil sürçmesidir..
Dünyanın hali gibi ya halimiz,bundandır dünyayı değiştirmeye
iki yeminli oluşumuz..Emin olduğum bir şey varki,sabah olacak ve
ben yine aşık olacağım..Her gece ve her sabah olduğu gibi..
Ellerini kanatarak yazan bir şairin imgesinden,ruhunu kanatarak
kadraja repliğini düşüren figüranın azmi gibi..

Neruda’yı düşünüyorum’Şiir neye yarar çiğler için yazılmamışsa’
Cumartesilerin ve çocukların bittiği yerde ağaçların ıssız endişesine
ürperiyorum..Düşçiçekleri aşkına;Birileri söylemeden sahipleniyor bizi..
Anadan üryan yontunmuşluklarımızla tanınırız birilerince..
Yani olduğumuzdan çok yokluğumuz yaşıyor..

Bugün bir kaç harften oluşan cümleler çıktı karşıma.her birini ayrı ayrı
düşünüp birden konuşayım derken birden hepsini rüzgar alıp götürdü..
Kendi sırlarımı bildim bileli beynimde sabitlediğim nice kavramı
yeniden bu defa kendi harflerimle beynime yazıyordum.
Beklemek ne kadar zor ve sessizlik ne kadar saldırgan.
Sende de böyle mi?..Bu sabah umutsuzlukların sloganını atmak
istedim göğe..Bu isteğimden mi yoksa uzun zamandır içimde
birikmiş sloganlarımdan mıdır bilmiyorum dün gece konsere gittim..
Sonra sloganlarımı yüklenip evimin yolunu tuttum..
Masada yarım kalmış bir şiir,ocakta suyunu bekleyen demlik..
Biz üçümüz sabaha kadar baharı çabuk gelen şehirlerden konuştuk..

Düşlerim ısınmak isteyen bir kuş gibi sokak lambasının
üstüne tünemiş..Nostaljik bir semtin akşamüstünde
ısrarla söylüyorum ki,sesimin içiyle seviyorum seni..

On sekiz Naisan’ın Cumartesi’ye gelmesi bir tesadüf olabilir mi,söylesene?..

Yere düşen şiirleri fısıltıyla haber veren bir filmin
en olmadık repliğiydi hayat..
Yada ben öyle sanıyorum..Bunun bir önemi de yok..
Bir Nörolog olan Oliver Sacks’ın müzikle insanlara şifa vermesi
gibi her film bir sır,her şiir bir duyguyu çoğaltıyor yaşamımda..
Hayat hem çok karmaşık hem oldukça sıradan ve basit..
Dün bir oyuncu repliğini kadraja ezbere okurken
cümlenin ortasında ’vefa’ dedikçe provalar uzadıkça uzamıştı..
Oyuncunun repliğinin hiçbir yerinde ’vefa’ geçmiyorken
hep aynı yerde dilinden ’vefa’ sözü çıkmasna ne demeliydim!
Buna bir dil sürçmesi diyebilir miydik peki?..
Vefa bu seneryoda yakamı bırakmıyor..Sanırım
o oyuncuya benden bulaşan bir kavramdı vefa,ya da ben
öyle düşünüyorum..
Loş ışıklarla,mumlar,tütsüler ve mitolojik aksesuarlarla dolu
bir mekan düşün,yerde vahşet görüntüsü,cesetler,
kopmuş uzuvlar ve ilk replikte şu olsun,’Burdan bir an önce kaçmalıyız arkadaşlar’
öylesi bir cenderede ’vefa’ gelip iki yakana yapışıveriyor işte..
Bütün güzel olasılıklarımız bir yana nihayetinde şöyle diyebiliriz
bazı zamanlar,yaşam,kocaman bir trajedi aslında..

Hafızamızda birikenler düşgücümüzü,düşgücümüz de olanlarsa
kararlarımızı tetikliyor olabilir mi acaba?..
Yoksa ileriye dönük tüm o varsayımlar,öngörüler,beynimizden
kalbimize tamamen başka hücrelerin çalışmasına mı bağlı?.

Şunu net olarak söylemeliyim ki;
Yere düşen şiirlerimin gelen geçenlerce üzerine basılıp
geçmesine engel olamadım fakat bundan böyle hiçbir
filmin yere düşmesine olanak yaratmayacağım..
Ve ben ilk defa bu sabah farkettim;bazen birine bir soru sorarsın fakat
aslında sorduğun soru tamamen karşındakinin öyküye değil de
direkt o söze dair vereceği cevabı istersin merakla..
Hayat tüm güzelliklerinin yanı sıra acımasız,evet buna dönük
mücadele kaçınılmaz gibi duruyor olsa da,esasında kocaman bir
trajedidir de Güldüşlüm..

Gerçekduyguya dair her seneryo,kadraja alınmasa da bu hayatın
kendisinden daha güzeldir..
Okumaya değer bir kitap gibi,ölünesi sevmeye değer zamanların olsun..
Her repliğinde Vefa,dil sürçmesiyse sen,en güzelsin..

Bu akşamüstü
havada sırılsıklam bir yağmur..
Şemsiyeli insanlara òfkelendim içimden..
Yağmura Şemsiye Açmak En Çok Gòğù Ùzmekti Güldüşlüm..
Bir şiir yazdım sonra
Yağmurdan Kendini Sakınmayanlara Sevgiyle diye..
Sonra bir dilek tuttum ikimize;
Şehir rengi tenlerimiz buluşur bir yerlerde diye belki
Bir çiçeğin cebine muhtacız hala..

On Sekiz Nisan 15 Cumartesi..