Gözlerimi açtım sabahın köründe,
Dünya hâlâ ağır,
Ben hâlâ yorgun…
Deli gibi sevdim, ama sevdam yanımda değil artık.
Sustum.

Bir kahvenin dumanında seni aradım,
Her yudumda biraz daha sustum.
Sokak lambalarının titrek ışığında yürürken,
Ayaklarım geçmişimi taşıdı.
Sustum.

Sevdiklerimden kaçtım,
Aşklarımı gömdüm karanlığa,
Ama hâlâ kalbimde bir ateş yanıyor:
O deli sevda, o yitik mutluluk…
Sustum.

Fal açtım bir gece,
Kahve telveleri bana gülmedi,
Kartlarım da suskun…
Sana dair her işaret,
Sadece bana “sus” dedi.
Sustum.

Tövbe ettim kendi kendime:
Bir daha bu kadar sevmeyeceğim,
Bir daha bu kadar yıkılmayacağım…
Ama gönül isyan ediyor hâlâ,
Ve ben dinleyip sustum.

Yaşanmışlıklar ağır,
Hatıralar keskin bir bıçak gibi geçiyor göğsümden,
Bir zamanlar sana dair ne varsa,
Şimdi gölgesiyle bile yaralıyor.
Sustum.

Ve geceler…
Geceler en zor olan,
Yalnızlığın sesiyle yankılanıyor kulaklarımda,
Düşlerimde seni görüyorum,
Ama konuşamıyorum, sadece…
Sustum.

Bir çocuğun kahkahasında, bir şarkının nakaratında,
Bir sokak köşesinde geçen yabancı bir adımda…
Hep sen varsın,
Ve ben sadece sustum.

Şimdi pencereyi açıyorum,
Rüzgârla gelen koku, eski zamanlardan kalan bir iz gibi…
Ve ben tekrar sustum,
Bir daha konuşmayacağım,
Bir daha dokunmayacağım,
Bir daha beklemeyeceğim…

Ama gönül yine fısıldıyor,
Sanki bütün suskunluğum bir cevapsız soru gibi:
Ve ben tekrar sustum.

Ve sonunda, gecenin tam ortasında,
Kendi sesimle yüzleşiyorum,
Kalbimdeki deli sevda ve yorgunlukla:
İyi ki…
Sustum… yüreğim alev alev yanıp, gözlerim boşlukta kaybolurken
Sustum… her nefesimde adını çığlık gibi haykırmak isterken
Sustum… ellerim boşlukta, dudaklarım suskun ama kalbim yanarken
Sustun… rüzgârın üşüten dokunuşuyla titrerken, feryadım sessizliğe karışırken)
Sustun… kendi gölgeme bakıp, seni bağırmak isterken
Sustun… sokak lambasının altında yalnızlığımı parçalarken
Sustum sustum sustum