Benim adım Zaman...
Ama sen gideli, akmayı unuttum.
Sende durdum…
Bir fotoğraf karesinde,
Bir gülüşün kıyısında
Sabitlendim.

Gidişinle beraber
Ben de eksildim.
Bir yanım sustu,
Konuşan herkesin sesi
Bir yabancıya dönüştü içimde.

Geceler sensiz çok uzun,
Ama sabahlar daha da sessiz.
Güneş doğuyor, evet,
Ama içime doğmuyor artık.
Çünkü ışığı bile senin sesinle severdim.
Senin sesinle uyanırdım hayata.

Her şey bıraktığın gibi duruyor,
Kupa fincanın dolmuyor,
Koltuk köşesi kırılmıyor…
Senin kokun hâlâ kitapların arasında.
Zaman geçti, diyorlar.
Ama nasıl geçerim ben
Kalbimin orta yerinde duran bir dağ gibi seni?

Yastığında hâlâ bir çukur var,
Biliyor musun?
Hiç geçmedi…
Sanki gece gelip yine başını oraya koyacaksın gibi.
Her gün usulca düzeltip,
İçimden bir “iyi geceler” fısıldıyorum.
Duymasan da…
Alıştım buna.

Seni çok özlüyorum.
Öyle böyle değil.
Anlatılamayan, taşınamayan bir özlem bu.
Bir çiçek gibi değil,
Bir yangın gibi büyüyor içimde.
İçimden geçen her dua seninle başlıyor hâlâ.

Seni her anımda yanımda isterken,
Sana hiç doyamamışken…
Şimdi yokluğunla yaşamak öğretilmiş bana.
Zorla, susturularak, bastırılarak…
Ama ben ne zaman güler gibi olsam,
Gülüşüm yarıda kalıyor.
Çünkü en çok seninle gülmeyi severdim.

Biliyor musun?
Kimseye anlatamıyorum seni.
Ne kadar sevdiğimi,
Ne kadar eksik kaldığımı.
Sanki içime mühürlenmiş bir sır gibisin.
Ben anlatsam bile,
Kimse duyamaz o sesi.

Beni sensiz bıraktılar.
Ama en çok senin yokluğun bıraktı…
Kimsesiz…

Ve şimdi ben,
Her dua, her şarkı, her suskunlukta
Sana dönüyorum yeniden.
Çünkü bilmeni isterim:
Zaman her şeyi unutturur derler,
Ama ben unutturmak için yaratılmadım.

Ben Zaman’ım…
Ve sen,
Benim içinde durduğum en güzel Kadın.

20.07.2025
ZAMAN TÜNELI