Bu akşam yine yalnızım,
duvarlar suskun, saat bana düşman.
Gölgem bile terk etmiş beni,
adımlarımın sesi kalbime çarpıp geri dönüyor.
Bir şehir var içimde,
ışıkları sönmüş, sokakları adınla dolu.

Bu akşam yine yalnızım,
bir isyan büyüyor göğsümde,
sessiz ama yıkıcı.
Kimse duymuyor çığlığımı
çünkü alıştım güçlü görünmeye,
oysa en çok ben yoruldum.

Sana verdiklerimi
hesap defterine yazmadım hiç,
ama sen eksik çıktın her satırda.
Ben kendimden eksiltirken
sen aynalara çoğaldın.
Boşluğa konuşur gibi sevdim seni.

Soruyorum şimdi karanlığa:
İSYAN olmasın da ne olsun?
Kalbimde bu kadar mermi varken
İÇİN DEKURŞUN BOZMAR MI SANDIN
Her susuşum bir yaraydı,
her affedişim yeni bir kanama.

Bu akşam yine yalnızım,
ama yalnızlık artık korkutmuyor beni.
Çünkü öğrendim:
insan en çok yanında biri varken kayboluyormuş.
Sen yanımdayken yoktum,
gittiğinde kendimi buldum.

Adını anmıyorum artık,
dilime bedel ödettim.
Dualarımı geri aldım senden,
yerine öfkeyi koydum.
Ve bir gün olur da yolumdan geçersen
gözlerime bakma sakın,
çünkü ben orada kalmadım.

Son sözüm bu gecenin karanlığına:
Ben ardıma bakmam,
hesap sormam,
yalvarmam.
Ama sınırı geçen olursa
BEDDU EDER GİDİRİM
ve geceye karışırım.

Bu akşam yine yalnızım,
ama başım dik.
Yalnızlık artık cezam değil,
özgürlüğüm.