Bir hikâyenin başlangıcında tanıdım seni,
Ne bir selam vardı aramızda, ne bir söz.
Sadece gözlerin geçti içimden,
Sanki eski bir şarkının nakaratı gibiydi o an.

Adını bilmeden, sesini duymadan,
Kalbim sende bir yer buldu.
Her sabah düşüncelerime karıştın,
Günün en sessiz yerinde varlığın yankılandı.

Ben seni anlatmadım kimseye,
Anlatsam eksilirdi büyüsü.
Sadece içimden geçirdim adını,
Bir dua gibi, bir alışkanlık gibi, bir yara gibi.

Gözlerin bir yere takılsa, ben oraya bakardım,
Gülüşün uzakta olsa da hissederdim sıcaklığını.
Kalbim bir anlığına bile unutmuyordu,
Birini hiç sahip olmadan sevebileceğini bana sen öğrettin.

Kendimi tutamadım bazen,
Bir kelimeni bekledim, bir selamını, bir tesadüfünü.
Ama olmadı.
Belki de olmaması gerekiyordu.
Çünkü seni hep uzaktan sevdim;
Sana dokunmadım ama seni hissettim.

Her gece içimde bir sessizlik büyüdü,
Sana dair her şey o sessizliğin içinde çoğaldı.
Senin farkında olmadığın bir sevgiyi taşıdım,
Kimseye belli etmeden, senden gizleyerek senden yana oldum.

Bir adım atsaydım belki her şey değişirdi,
Ama ben sustum.
Çünkü seni kaybetmekten korkmadım,
Hiç sahip olmamıştım ki kaybedeyim.

Zaman geçti, ben değiştim,
Ama bir şey değişmedi;
Senin adın hâlâ içimde yankılanıyor.
Her yeni günde bir anlık gülüşün,
Bütün geçmişi hatırlatıyor.

Ben seni sevdim,
Karşılık beklemeden, açıklama aramadan.
Bir bakışına bile razı oldum,
Bir susuşunu bile ömür gibi taşıdım içimde.

Sana hiç gelmedim,
Ama senden hiç gitmedim de.
Sadece sevdim, kendi sessizliğimde,
Kendi halimle, kendi eksikliğimle.

Artık biliyorum,
Her aşk anlatılmaz, bazıları sadece yaşanır.
Benimki öyleydi.
Bir yanda gurur, bir yanda teslimiyet.
Bir yanda umut, bir yanda kabulleniş.

Şimdi her şey yerli yerinde,
Sözlerim sende kalmasa da, duygum kalıyor.
Senin bilmediğin bir yerde,
Ben sana hep içimden yazıyorum.

Bir gün okursan belki anlarsın,
Sessizliğimin ne kadar çok şey söylediğini.
Kalbimde bir cümle var, yıllardır bitmeyen:

Ben sana yenildim kadın.