Sessiz bir akşamın eşiğinde duruyorum,
Rüzgârın bile bana dokunmaya çekindiği bir yerde,
Yorgunluğumu avuçlarımda tartarak bekliyorum.
Ve işte o an… içimde bir kıpırtı, bir çağrı, bir sızı;
Adını söylemeden seni anlatan bir nefes doğuyor.

Tek başıma her şeyle savaşırım,
Yaralarıma kendi ellerimle pansuman yapmayı öğrendim,
Karanlığı omuzlarımdan çekip atacak gücü buldum içimde.
Ama ne zaman sensizliğe dokunsam,
Özlemin… işte o özlem, dizlerimi kesiyor.

Yeniliyorum sana değil,
Sana olan suskunluğuma yeniliyorum,
Unuttuğumu sandığım duyguların yeniden doğuşuna yeniliyorum.
Bir bakışınla devrilen yılların ağırlığını taşıyamıyorum artık,
Kalbim seninle atmaktan vazgeçmedi ki hiç.

Geceler artık düşmanım oldu,
Her köşesinde senin yarım kalmış adını taşıyan bir gölge gizli.
Ben her adımda seni kaybedişimi duyuyorum,
Sokak lambaları bile yüzüme bakmaya utanıyor,
Sensiz zaman her saniyede beni biraz daha eksiltiyor.

İçimde büyüyen bu sessiz karanlık,
Bir kuyunun dibinde çırpınan nefesimi esir alıyor.
Ve ben tükeniyorum…
Sanki dünya bile sensizliğin etrafımda çöktüğünü bilerek
Adımlarını benden saklıyor.

Issızlığın beni seçtiğini düşünüyorum artık,
Senin gelmediğin her günde biraz daha çürüyorum.
Kendi sesim bile tanımıyor beni,
Aynadaki gölgem bile gözlerini kaçırıyor benden,
Çünkü onda bile senin eksikliğinin izi var.

Yorgunluğum artık bedenimde değil,
Ruhumun karanlık bir odasında kilitli nefes alıyor.
Kapılar kapandı, yollar sustu, umutlar küle döndü;
Ben her gün biraz daha sana doğru yanarken
Senden uzak kaldığım her an kendi kabuğuma gömülüyorum.

Ve işte… gecelerin en karasıyla konuştuğum oldu,
“Gelmedi” dedim ona, “belki de hiç gelmeyecek.”
Gökyüzü bile yüzünü benden çevirdi bu sözümde,
Çünkü yalan söylemeyi beceremedim,
Sana hâlâ dön diye içimden yalvardığımı biliyordu.

Gelsen mi artık?
Yıllardır içime gömdüğüm haykırışın kapısını aralasan,
Sözlerimin arasındaki titremeyi duysan,
Beni bu yalnızlık siperinden alsan,
Ve sadece bir kere… “Ben buradayım.” desen.

Çünkü ben savaşmayı biliyorum,
Ama sensizliği yenemiyorum.
Gel artık…
Yenildiğim tek savaş,
Senin özlemin olsun.

Artık saklamıyorum…
Bu kalp senin yokluğunda çığlık çığlığa yanıyor,
Sustukça daha çok kanıyor içimdeki yara.
Gel artık!
Bu karanlık ruhumu lime lime ediyor,
Adını çağırdıkça nefesim titriyor, dizlerim çözülüyor,
Ben sensizliğin en dibinde boğuluyorum!

Gelsen mi artık?
Bir çığlığın duvarlara çarpıp geri döndüğü bu karanlıktan,
Beni bir tek sen çekip çıkarabilirsin.
Gel…
Yalnızlığımın karanlığına bir ışık gibi düş,
Ve bu kez—NE OLUR—
Duy:
Ben seni beklemekten değil,
Sensiz kalmaktan ölüyorum