Bir zamanda yuva dediğimiz şey
iki insanın birbirine helal olmasıyla kurulurdu…
Bu söz, göğsümde eski bir anahtar
ve her dokunduğumda içimde
kapısını aralayan sessiz bir sızı dururdu.

Küçük evlerin soluk ışığında
sabır büyürdü, kavga küçülürdü;
bir gözyaşı susardı bir tebessümde,
bir ekmek ikiye böldüğünde insan
gönlünü bire çevirirdi.

O zamanlar aşkın sesi yüksek değildi,
fısıltılarla yol bulurdu gönülden gönüle.
Bir adım geriye çekilmek,
bazen bin adım yakınlaşmaktı.
Sevda gösterilmezdi; yaşanırdı.

Ben seni düşünürken anladım bunu.
Yuvanın bir ev olmadığını,
bir sıcak odada oturmak değil,
bir sesin içindeki titremeyi
kendi kalbinde duyabilmek olduğunu…

Bir gece, içimde çözülen bir düğümden
tek bir cümle yükseldi:
Bir zamanda yuva dediğimiz şey
iki insanın birbirine helal olmasıyla kurulurdu…
Ve o an anladım;
benim helalimde aradığım huzur
senin adının gölgesindeydi.

Geceyle gündüz arasında gezinen
yorgun bir adam gibiydim evvelce.
Kırılmış heveslerimin üzerine
karanlık çökerdi, uzun ve ağır.
Ama sen…
nefesiyle değil, varlığıyla bile
zamanı yeniden terbiye eden bir “iyi” oldun.

Yolumuz kolay olmadı,
fırtınalar sığmadı sustuğumuz yerlere.
Kırgınlıklar çöktü omuzlarımıza,
yorgunluk dizlerimizde gezindi.
Ama biz, yaralarımızın içinden bile
birbirimize doğru yürüdük.

Çünkü helal olan bağ,
sadece sözle değil,
niyetle, sabırla, omuz omuza durmayla yazılırdı.
Ve ben her düştüğümde
senin gözlerin beni kaldıracak bir dua taşıdı.

Yuva meğer şuradaymış:
Bir adım atarken düşmekten korkmamak,
bir kapı çalarken reddedilmekten utanmamak,
bir insanı beklerken zamanla savaşmamakmış.
Kollarına değil, kalbine sığınmakmış yuva.

Ben şimdi içimin derin yerlerinde
sana dair bir yol çiziyorum:
Yavaş, sakin, ürkek ama gerçek.
Her adımında bir cümle dolaşıyor içimde;
bir dua gibi, bir ant gibi tekrarladığım:

Bir zamanda yuva dediğimiz şey
iki insanın birbirine helal olmasıyla kurulurdu…
Ben de ömrümün bütün yorgunluğunu
senin yanında helal kılmak istiyorum.

Bir gün, yorgun düşsek bile,
bir gün sözler bitse, yollar ayrılacak gibi olsa bile,
yuvanın manası hep sende kalsın istiyorum.
Çünkü helal olan bir sevda,
hiçbir yağmura teslim olmaz,
hiçbir rüzgârda savrulmaz,
hiçbir gecede yetim kalmaz.

Şimdi söyleyemediğim tüm cümleler
tek bir mısrada birleşiyor:
Ben, seninle kurmak istediğim yuvanın
ilk tuğlasını çoktan kalbime koydum.
Ve o tuğlanın üzerinde
silinmeyen tek bir yazı var:

Bir zamanda yuva dediğimiz şey
iki insanın birbirine helal olmasıyla kurulurdu…