Gidişinin ardından yazıyorum bu satırları,
Bir deli rüzgar gibi geçtin hayatımdan…
Ne zaman duruldun, ne zaman savurdun beni,
Bilmiyorum.

Sadece yüreğimin orta yerinde bir fırtına var,
Ve içinde hâlâ senin sesin çınlıyor:
“Gitmek zorundayım…”


Oysa ben…
Kalmanı diledim hep.
Çünkü bana iyi gelen bir tek sendin,
Bir tek sen…

Bir mezar taşı kadar sessizleşti içim,
Ne ağlamayı becerebildim ne de unutmayı.
Ruhum acıyor…
Her özlem, her anı,
Kalbime kazınmış bir yara gibi.

“Hayat kısa,” dedin.
Ama sen gittin.
Ve ben kaldım
Yarım bir şiir gibi, yarım bir adam gibi…
Bir gözyaşına sığan
Binlerce sessizlikle…

Biliyor musun,
Aklım sende kalalı çok oldu.
Gece olurken,
Göz kapaklarımın altına sen düşüyorsun
Ve ben her gece seni
Yüreğimde taşıyarak uyuyorum.

Sarılmak…
Ne kadar basit bir kelime değil mi?
Ama sensizliğin içinde
Dünya kadar zor.
Kollarımı açınca boşluğa çarpıyor ellerim,
Senin olmadığın her an biraz daha küçülüyor
Bana ait dünya…

Özlemek,
Bir zehir gibi kanımda dolaşıyor.
Ne kadar içsem de seni hatıralardan,
Ne zaman gözlerimden geçsem
Gözyaşı oluyor adın…

Gitmek kolaydı belki,
Ama kalmak…
Kalmayı seçseydin,
Bambaşka bir ömür yazardık birlikte.
Şimdi sen uzakta bir yabancı şehirde
Belki gülüyorsun bir başkasına.
Ve ben
Mezar taşı gibi içime gömmüşüm her gülüşünü.

Bu mektubu sana gönderemem belki.
Ama bil ki her harfi yüreğimden kopup geldi.
Aşk hala burada.
Ruhu paramparça ama sana ait.
Sadece…
Bir tek sen.

Her şeyde sen varsın.
Ve ben, seni hâlâ çok özlüyorum.

06.07.2025
ZAMAN TÜNELI