Zaten yanıyorum çoktandır,
Sanki göğsüme çöreklenen görünmez bir nehir,
Ateşini içimde akıta akıta akıyor.
Bir kalp bu kadar tutuşur mu?
Bir kurşun bu kadar ağır düşer mi içe?
Ölüm bile şaşırır halime;
Ben yaşarken ölüyorum,
Adın her nefesime geceyi çağırınca.

Çünkü akıla sen gelince
Dünya bir çizgi gibi kayıyor gözlerimin önünden.
Sesler uzaklaşıyor, insanlar silikleşiyor,
Sanki herkes kendi gölgesine sığınıyor ama
Benim gölgem bile senden yana kararıyor.

Hasret, dudaklarıma mühürlenmiş yangın;
Konuşsam kül dökülüyor,
Sussam içimde bir fırtına kabarıyor.
Öyle bir yokluk ki bu,
Dokunsan bin yıllık buz erir,
Öpsen bin kışın karı yağar içime.

Felek, yoluma kör çiviler çakan bir ustura;
Ne yana dönsem bir yara,
Ne yana koşsam bir uçurum var.
Herkes yabancı bu hikâyede,
Kaderin ucunda sallanan bir yalnızlık ipi gibi
Bir tek sen varsın bana dokunan.

Sen gülersin—
Duyarım içimde bir gül bahçesi fısıldar,
Kendi kendine açıp solan çiçekler gibi
Hikâyesiz, sessiz ama kokusu dünyalara değer.
Bir gülün sapında saklanan diken misali,
Her dokunuşunda hem acı hem cennet taşırım.


Ama yine de itiraf edeyim:
Sen aklıma her geldiğinde
Durduruyor zaman beni.
Bir çocuğun, kopmuş bir uçurtmanın ipine bakması gibi
Üzgün, çaresiz, ama umutla dolu…
Biliyorum, uçurtma çoktan göğe karıştı,
Ama elim hâlâ o ipi arıyor.

Sen al canımı…
Zaten kalbim senin cebinde saklı bir parça.
Söylesen, koşarak gelirim mezarına bile;
Yeter ki bir gün seç beni hayattan yana,
Yeter ki bir gün “kalmamı” iste.

Herkes yabancı,
Bir tek senin adın tanıdık bu sokaklarda.
Her kapıyı senin sesinle çalıyorum,
Her duvara gölgeni çiziyorum.
Bir an dönersin diye
Ömrümün kapısı hep aralık.

Ve ben yine yanıyorum…
Alevler omuzlarımdan göğe yükseliyor,
Kimse görmüyor, kimse bilmiyor;
Çünkü aşk bazen sessiz bir kurşun gibi işler içe,
Ne kanı görünür ne yarası.
Bir tek geceler bilir benim ölümümü.

Ama yine de…
Sen aklıma gelince
Bir gül bahçesi yeniden filizlenir içimde.
Dikenlerine razı olup kokusunu içime çekerim.
Çünkü senin olduğun yerde
Küller bile çiçek açar.

Şimdi bütün bunları söyleyip
Yine sana geliyorum işte:
Sen al canımı…
Ben çoktan verdim zaten.
Yeter ki bir gün
Kirpiğinin ucunda bir yer bırak bana;
Orada yaşamak bile
Bu dünyada ölmeye bedel.