Gördüğün zamanın devamı farklı,
Ne hüzün sürekli,
Ne de sevinç kalıcı…
Her şey, akrep ile yelkovanın arasında sıkışmış
Bir nefesin kaderi kadar geçici.

Saatler, duvarda sessiz bir yürüyüşe çıkar,
Zaman, duvarın boyundan aşağı süzülen
İnce bir gölge gibi uzar.
Her geçen dakika, içimizde gizli bir boşluğu çoğaltır,
Sanki görünmez bir yolcu
Ruhumuzun koridorlarında ağır adımlarla dolaşır.

Derinde bir yer var insanda,
Kimsenin inmediği, inmeye cesaret edemediği…
Kendi suskunluğuna gömülen bir mağara gibi
Karanlık ama bir o kadar da gerçek.
O kuyuda birikenlerdir insanı büyüten,
İnsanı eksilten, insanı tamamlayan.

Gördüğün zamanın devamı farklı…
Çünkü zaman, gördüğün yerden ibaret değil;
Bazen yavaşlar,
Bazen çığlık çığlığa hızlanır
Ve çoğu zaman, ruhumuzun tuttuğu yas kadar ağırlaşır.

Düşünceler akar geceye doğru,
İçimizde konuşan eski bir ses var;
“Hiçbir şey aynı kalmaz.” der,
“Ne yara, ne tebessüm, ne bekleyiş…”
Ve biz, onu duymamazlıktan geliriz çoğu kez,
Kendi suskunluğumuza yenik düşerek.

Zaman, insanı kendi içinden çalan bir hırsızdır bazen;
Sessizce gelir, en güzel anlarını alır gider.
Ama geriye bıraktığı boşluk,
Yeni bir sözün, yeni bir yürüyüşün
Yeni bir benliğin doğuşudur aslında.

Saatler ilerler,
Yelkovan hep bir yerlere yetişir,
Ama biz hiçbir yere yetişemeyiz.
Çünkü insan, kendi içinin karanlığına
Her zaman geç kalan bir yolcudur.

Gördüğün zamanın devamı farklı…
Bir bakarsın solmuş bir çiçek,
Bir bakarsın yeni bir gülün kokusunda saklıdır kader.
Her şey değişir, değişir ve değişir,
Ama en çok da insan
Kendi içine attığı sessiz adımlarda büyür.

Zamanın derin yüzünü görmek isteyen
Kendi içine eğilmeli önce;
Aynalara değil, suskunluklara bakmalı.
Çünkü insan, en çok içindeki yankıda tanır kendini
Ve hayat, gerçek yüzünü
Ancak derinlere bakanlara fısıldar.

Ne hüzün sürekli,
Ne de sevinç kalıcı…
Saatler döner, dünya döner,
Ama insan, içinde dönenleri susturamaz.
Zamanı anlamak,
Kendi karanlığını kabul etmekle başlar aslında.

Ve işte o zaman anlarsın:
Zaman geçmez…
Biz geçeriz.
Saatler kırılmaz…
Biz kırılırız.
Hayat bitmez…
Biz tükeniriz.

Ama bütün bunların içinde,
Yine de bir umut çizgisi vardır,
Gecenin en sessiz yerinde parlayan
Küçük bir ışık gibi.
Çünkü zaman değiştikçe,
İnsan da değişir, iyileşir, derinleşir.

Gördüğün zamanın devamı farklıdır,
Çünkü senin baktığın yer değişir;
İçindeki saat, içindeki dünya,
İçindeki sonsuzluk değişir.
En derini gören,
En çok susan olur çoğu zaman.

Ve bilirsin…
Zaman, ancak derinde durana
Gerçek yüzünü gösterir.