3
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
116
Okunma
Sessizliğe gömülen bir akşamın
En yaralı hecesi oldu adın.
Bir yanım hâlâ seni ararken,
Diğer yanım unutmayı öğrenmeye çalışıyor.
Gidişin,
Kapıyı değil, içimde bir mevsimi kapattı.
Kışa döndü dudaklarımın kenarı,
Ve ben, sıcaklığı senden öğrendiğimi
Senden sonra anladım.
Sana kırgınlığım,
Sesine alışmış bir kalbin suskunluğu gibi.
Ne bağırabiliyor ne susabiliyorum;
Aramızda kalan son cümleler
Boğazıma diziliyor her gece.
Bazı insanlar gidince kalbin değil,
Zamanın eksiliyor insandan.
Ben de öyle kaldım işte,
Yarım bir cümle gibi içimde,
Tamamlanmamış bir hikaye gibi.
Ve bil ki,
Unutmak değil niyetim,
Sadece acının yerini
Kabulleniğin almasını bekliyorum.
Belki bir gün…
Belki bir gün,
Senin adın içimde acıtmadan anılır.
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz