Ben bir tek kadın sevdim,
Adını rüzgâr sakladı,
Kokusu bir sonbahar akşamından
Yavaşça omuzlarıma akardı.

O zamanlar sokaklar daha sessiz,
Kaldırımlar daha inceydi,
Benim kalbim ise
Henüz yenilmeyi bilmeyen bir çocuktu.

Bir tren uğuldardı uzaklardan,
Ben her zamanki gibi geç kalırdım
Ona değil…
Kaderime yetişemezdim.
Kadınlar inerdi, valizler açılırdı,
Fakat benim gözüm sadece
Bir yüzü arardı kalabalığın içinde.

Ben bir tek kadın sevdim;
Gülüşü, bir ömrün bütün ışıklarını
Tek bir âna sığdıracak kadar parlaktı.
Beni bulan oydu,
Ben kaybolmayı severdim oysa,
O ise kaybolanın izini bulmayı.

Bir gün, yağmur çiseledi şehrin üzerine,
Avuçlarımıza düşen her damla
Aynı soruyu sorar gibiydi:
“Kalabilir misiniz birbirinizde?”
Biz sustuk…
Bazen susmak iki insanın
En yüksek çığlığıdır.

Sonra mevsimler değişti,
Bir kapı kapandı yavaşça,
Ne bir kavga ne bir veda—
Sadece iki yorgun ruhun
Gözleriyle anlaşmasıydı bu.
Ben kaldım, o gitti;
Kader böyle şeyleri hep sessiz yapar.

Ama söyleyeyim, ben bir tek kadın sevdim;
Aradan yıllar geçti, saçlarıma ak düştü,
İnsan kalbi kimi unutur sandığında
Aslında daha çok hatırlar.
Bazı geceler uykumun kenarına gelir,
Gülüşüyle yoklar beni,
Ben de sanki gençliğimi çıkarır gibi
Yavaşça onu hatırlarım.

Bugün adını söyleyemem—
Çünkü isimler unutulur,
Ama insanı içinden yaralayan
Bir bakış, bir dokunuş,
Bir “kal” diyemeyiş…
Onlar hiç eksilmez.

Ben bir tek kadın sevdim;
Belki kader bize bir masal yazmadı,
Belki fotoğrafımız yok,
Belki yan yana uyandığımız bir sabah bile olmadı.
Ama bir insan kalbinde nasıl yaşar?
İşte onu ondan öğrendim.

Ve şimdi biliyorum:
Bazı aşklar bitmez,
Sadece insanı daha sessiz yapar;
Benim içimde hâlâ yürür o kadın,
Rüzgâr saçlarını savurur,
Ben ona yetişemem—
Ama arkasından bakmayı
Hiç bırakmam.

Çünkü ben bir tek kadın sevdim;
Ve insan bazen
Bir tek sevgiyle
Bütün ömrünü taşır.