Bu gece tek bir gece değil.
Bunu baştan söyleyeyim.
Bu,
annemin annesinin yarım bıraktığı
bir cümlenin devamı.

Geceye ilk ben girmedim.
Benden önce girenler vardı:
kapısı kilitli odalarda susanlar,
yatağını mezar gibi kullananlar,
“ayıp” diye yutkunanlar.
Ben sadece
nöbeti devraldım.

İçimdeki karanlık
bana ait sanıldı hep.
Oysa bu,
kadınlara miras bırakılan
eski bir hastalık:
Sesin boğazda düğüm olması,
öfkenin kemikte saklanması,
korkunun terbiye sanılması.

Bu gece
yine geldiler.
Hatıralar değil,
onlar daha ağır.
Atalarım.
Adı hiç yazılmamış kadınlar.
Doğurup susanlar.
Seven ama söyleyemeyenler.
Öldüğünde bile
özür bekleyenler.

Bedenim
onların toplu mezarı gibi.
Her kaburgamda
başka bir yas var.
Her nefeste
birinin yarım kalmış çığlığı.

Psikolojim dedikleri şey
bir savunma hattı.
Gülmeyi öğrendim,
çünkü ağlamak delilik sayıldı.
Dayanmayı öğrendim,
çünkü kaçmak bana yasaktı.
Normal dediler buna.
Normal,
kadınlar için uzun bir işkencedir.

Ve bu gece
lanet uyandı.

Bir çığlık büyüdü içimde.
Ama bu benim çığlığım değildi sadece.
Bu,
bir kız çocuğunun susturulmuş sorusuydu.
Bir genç kadının “hayır”ının yok sayılmasıydı.
Bir annenin
kendini unutarak yaşamasıydı.

Çığlık,
rahmimden değil,
tarihten çıktı.

Yeraltı tanrıçaları beni tanıdı.
“Geç kaldın,” dediler,
“ama hoş geldin.”
Medusa saçlarımı okşadı:
“Bizi canavar yapan
bakışlardı.”
Lilith kulağıma fısıldadı:
“İtaat etmeyen her kadın
lanetlidir zaten.”

Ben bağırdım.
Ama sesim
duvarlara çarpmadı.
Kemiklere çarptı.
Kanı kurumuş yasalara,
erkek isimleriyle anılan tanrılara,
“sus” diye büyütülmüş kızlara.

Bu çığlık
bir isyan değildi.
Daha kötüsüydü.
Bir hatırlatma.

“Biz buradayız,” dedim.
“Ölmedik.
Sadece
içinize gömüldük.”

Gece titredi.
Çünkü lanetler
ancak hatırlanınca kırılır
ya da
daha da güçlenir.

Ben sustum sonra.
Ama bu suskunluk
itaat değildi.
Bu,
fırtına öncesi topraktı.

Artık biliyorum:
Ben son halka değilim.
Ama kırılma ihtimaliyim.

Bu lanet
bende bitebilir
ya da
benimle daha yüksek sesle konuşabilir.

Eğer bir gün
kızım olursa
ona sessizliği miras bırakmayacağım.
Geceyi tanıyacak,
ama ondan korkmayacak.

Çünkü bu karanlık
bana öğretti:
Bazı çığlıklar
duyulmak için değil,
tarihi değiştirmek için atılır.