Yine akşam çöktü,
Güneşin son rengi yüzüme vurduğunda anladım;
Bir günü daha sensiz geçirdim.
Rüzgâr, adını getirmiyor artık,
Ama ben her esintide seni duyar gibi oluyorum.

Ne garip,
Bir zamanlar aynı gökyüzüne bakarken dua ederdik,
Şimdi ben seni o gökyüzünden bile kıskanıyorum.
Belki orada bir yerde,
Bir yıldızın ışığı tenine dokunuyordur şu an,
Ve ben sadece, o ışığın düşmediği karanlıktayım.

Seni çok özledim, güzel…
Öyle bir özlem ki bu,
Kelimeler taşıyamıyor ağırlığını.
Adını söylemeye kalksam,
Boğazımda düğümleniyor her hece.

Bir kahve yaptım az önce,
İkimize yetecek kadar köpüklü.
Bir yudum aldım,
Sonra fark ettim — senin fincanın hâlâ dolu.
Kim bilir, belki dönersin diye kaldırmadım,
Belki dönmezsin diye içemedim.

Hatırlıyor musun,
Bir gece yağmur yağarken koşmuştuk sokakta,
Sen saçlarını bana siper etmiştin,
“Üşürsün” demiştin gülerek.
Şimdi o yağmurlar,
Sensiz her düştüğünde, içimde yankılanıyor sesin.

Her gece yatağın kenarında,
Elimi uzatıyorum boşluğa,
Sanki parmak uçların dokunacak gibi oluyor.
Ama yok…
Sensizlik, dokunulmaz bir soğuk artık.

Zaman geçiyor, diyorlar.
Geçmiyor be güzelim,
Geçmiyor.
Takvimler eskiyor, ben değil.
Aynı durakta bekleyen bir adam gibiyim;
Senin geleceğin otobüs çoktan kalktı belki,
Ama ben hâlâ bekliyorum.

Bir türkü dinledim dün gece —
Sözleri senin gibiydi:
Sessiz, kırgın, içten.
Her nakaratta adın geçti sanki,
Ben sustum, yutkundum, ağladım.
Sanki kalbimin telleriyle çalıyordu o bağlama.

Seni çok özledim,
Bunu söylemek bile yetmiyor artık.
Sensizliğin tarifini bulamadım hiçbir kitapta.
Ne şiir anlatabiliyor,
Ne dua taşıyabiliyor yüreğimdeki eksiliği.

Ve biliyor musun,
Artık özlemek bile bir ritüel oldu bende:
Aynı saatte seni düşünüyorum,
Aynı şarkıyı açıyorum,
Aynı pencereden aynı yöne bakıyorum.
Sanki o an, sen de oradasın.
Belki aynı gökyüzüne bakıyoruzdur yine,
Sadece aramızda biraz hasret var,
Biraz da kader.

Güzel…
Seni unutmadım,
Unutamadım,
Unutmak istemedim.
Çünkü sen,
Benim en sessiz dualarımdan süzülen bir hikâyeydin.
Ve ben o hikâyenin sonunda bile seni bekliyorum hâlâ —
Aynı cümleyle,
Aynı iç çekişle,
Aynı yakarışla:

“Güzel… seni çok özledim.”