Bir gün dedim ki kendime,
“Artık bitti.”
Ama kalbim güldü yüzüme,
“Sen kimi kandırıyorsun?” dedi sessizce.
Çünkü bazı acılar susar sadece,
Ama bitmez.

Yolun yarısında kaldım yine,
Ne dönebildim, ne gidebildim.
Ne unuttum, ne hatırlamaktan vazgeçtim.
Bir isim takıldı dilimin ucuna,
Söyleyemedim…
Çünkü bazı isimler söylenince,
Kalp yeniden kanar,
Ve bitmez.

Bir fotoğraf sararmış kenarından,
Zaman geçse de yüzün aynı.
O gülüş hâlâ yarım kalmış cümlelerimde.
Ben her sabah seni yeniden kaybediyorum,
Ve her gece yeniden buluyorum.
Bir rüya kadar gerçek,
Bir ömür kadar uzak…
Ama içimde hâlâ bir umut,
Ve o umut, inadına bitmez.

Kaç bahar geçti, saymadım.
Her defasında bir şey eksildi benden,
Biraz nefes, biraz inanç, biraz sen…
Yine de sevmekten vazgeçemedim.
Belki bu da benim lanetim,
Belki de en büyük sadakatimdir.
Çünkü bazı sevgiler ölmez,
Yalnızca sessizleşir…
Ama bitmez.

Bir gün gelir, belki göz göze geliriz.
Ne ben seni tanırım, ne sen beni.
Ama kalbim bilir,
O an içimde bir şey kıpırdar,
Küllerin altından bir kıvılcım çıkar,
Ve ben anlarım;
Yıllar geçse de, şehirler değişse de,
Bir yanım hep sende kalmış.
Ve bazı yaralar kabuk bağlasa da,
Bitmez.

Şimdi yalnızım,
Bir sigara dumanında sen,
Bir şarkının ortasında ben varım.
Dünle bugün arasında sıkışmış bir yürek gibi.
Ne susabiliyorum,
Ne anlatabiliyorum.
Ama bil ki…
Her ne yaşandıysa,
Her ne yandıysa,
İçimde hâlâ bir şey direniyor.
Adını koyamadığım, tarif edemediğim,
Ama bildiğim tek şey şu:

Bu sevda…
Bitmez.