Benim dünyamın en karanlık gecesinde,
Bir başkasının sabahı doğardı.
Ve anladım ki;
Hiç kimse kendi aydınlığını bırakıp
Senin karanlığına bakmazdı.

Ne gününden eksiltir gününe,
Ne gecesinden katar gecene.
Belki de hiç istemezler seni;
Eğer faydan yoksa,
Kimse ağlamaz yalnızca senin için.

Ama yine de bil ki;
Ardında tek bir göz yaş döktüyse,
Mutlaka dokunmuşsundur bir kalbe,
Sessiz, derin bir iyilikle.

“Güzelsin” derler...
Ama sor kendine:
Gerçekten bakarlar mı içindeki derinliğe,
Yoksa gözleri hep yüzeyde mi oyalanır?

Unutma: Sevmek emek ister.
Kanma, “bir günde sevdim” diyenlere.
Gidenin ardından eğilme geçmişe;
Çünkü çok isteseydi,
Kendi yolunu seninle yürürdü.

Belki azıcık umut bırakılmış önüne…
Tut onu, gizle derinlerinde.
Ama unutma:
Umut da bir fidan gibidir;
Susuz kalırsa solar,
Kökü kurur, toprağa gömülür.

Ve şimdi yazıyorum sana;
Belki acemice, belki yalnızca gör diye bu dizeleri.
Adını anacağım usulca, derinden:

Nazlı…
Ben seni gerçekten emek vererek,
İçine bakarak sevdim.

Belki bana umut vermedin,
Bunu kabul ediyorum.
Ama bil ki;
Şimdi gözlerin,
Bütün umudumun sebebi.