Hatıralardan silindi önce sesin,
Sonra yüzün, sonra ben — usul usul.
Ah, bir kez daha görebilsem o bakışı,
Sözler tükense de dudaklarım seni söyler hâlâ.

Bir fotoğrafta kaldı gülüşün, solgun bir renk,
Zamanın parmaklarıyla örülmüş hafızada.
Her gece seni rüyamda bulurum, aynada,
Sabah olunca gölgem yine yarım kalır.

Gecenin cebinde saklı bir harita var —
Adınla çizili yollar, kayıp istikametler.
Her adımda sende bir iz, her izde bir yanarım,
Başlayan tüm cümleler sende takılı kalır hâlâ.

Bilir misin, sensizlik nasıl yakar insanı?
Yokluğundan seni hatırlamaya çalışırım gecelerce.
Yüreğim bu sevdaya türkü yaktı, külleri savrulsun diye,
Ne olur, adın dudaklarımda yarım kalmasın artık.

Ay gözüne uzak düşse bile bekler beni,
Şafak senden ödünç ışık alır, uyanırken titrer.
Bir yıldız düştüğünde adını usulca fısıldarım,
Geceler seninle dolu; sabahlar hep eksik gelir.

Bir sokağın köşesinde kalmış esintin çarpar yüzüme,
Ne yana dönsem varlığınla karşılaşırım yine.
Zaman bile bazen utanır benden, saklanır gözlerimde,
Adını anmaya cesaret edemeyince sustuğumda sen varsın.

Ayrılık kül etti beni, yavaşça, usul usul,
Sessizim — sen mutluysan yeter bana derim.
Senin uğruna yanarım; mum gibi erir bedenim,
Ardımda yalnızca izim; izimde senin adın yanar.

İçimde bir deniz var, kıyısında yalnız sözcükler,
Her dalga seni taşır, fakat kıyıya ulaşamaz.
Adın orada parlak bir taş gibi dalgaların altında,
Ellerim uzanmak ister; su hep senden çeker beni.

Bir avuç kül oldum; göğsümde senin haritasın,
Kıvılcımlar usul usul adını fısıldar geceye.
Ben yandıkça daha belirginleşir bu imza — gizlice,
Küllerimde filizlenen bir izsin, umutla sarılı.

Gel, al bu son kelimeyi dudaklarımın kıyısından:
Adın kaderimi biçti; adınla solur, adınla kalırım.
Beni bitiren değil, beni adınla var eden sensin —
Küllerimden kök salan sevdaya dön artık, kal