İki gülüşe kanar mı insan?
Kanar, hem de öyle bir kanar ki
Son damla kanı akana dek aldanır.
Ben de kandım,
Sana uydurduğum manalara inandım.

Meğer hepsi boşmuş…
Penceremden aya uzanacakmışım sanmak,
Yıldızların yalnız sana parladığına inanmak—
O kadar da boşmuş…

Ben bu boşluğa sarıldım,
Sonunda içine kapanıp kayboldum.
Sen göremezdin zaten;
Görmeye gücün yetmezdi.

Bitti… Artık istemem seni.
Boşluğumu, boşluğunda doldurdum.
Umudunun yalan,
Varlığının ziyan olduğunu
Gecikmiş de olsa öğrendim.

Geç oldu, güç oldu belki,
Ama her şey bitti, geri gelmedi.
Acısa da hatırlatır seni kalbim,
Ben artık susmuş, eksilmiş biri.

Desem inanır mısın şimdi?
İnanmazsın, bilirim pek iyi.
Haklısın da tabii:
Senden sonra hayata doğdum ben.

Bir tek nazınla var oldum ben,
Bir gülüşüne biterim hemen.
Arada saçmalarım,
Ama bilirim, hissederim…
İlk gördüğümden beri seni
Hiç yazamadım mutluluktan.

Acısal açıdan duygusal dizeler,
Sahte hüzünler yaratıyorum şimdi
Kendi dünyamda;
Sırf aşk acısı çekenler
Mahrum kalmasın diye birer mısra.

Yoksa Yaradan şahidim:
Beni bıkmadan güldüren tek şey sen.
Bir de senden sonra acıyı unutturan,
Nazlı adındaki nazın be…