Batmışım keşkelerle dolu bir limana.
Yüreğim su alıyor; ağır, sessiz.
Karşı kıyı sensin, Nazlı — ince bir ışık;
kahverengi gözlerin en sakin sığınak.

Vurulmuşum sana; bakışım bundandır,
vazgeçmeyi bilmem, duymasan da.
Bir sus payı kadar derin sessizlik,
ince bir kırağı gibi iner içime.

Çarpar içimde fırtınalar; denizim
adını duyduğum an kabarır.
Dışarıdan sakin görünür hâlim, Nazlı;
içeride gizli, sönmeyen bir yangın.

Pusulam şaşsa gecenin ortasında,
fener gibi parlar o bakışların.
Yolumu çizdim, yıldız payı kattım;
sen kaldıkça yol alır sabrım.

Zaman, kıyıda çözülür bir düğüm;
adın anıldıkça gevşer ilmekler.
Tuzlanır dudaklarım rüzgârınla,
içimde büyür en küçük hece.

Mevsim döner; yaprak dökülür, kar erir,
izlerim silinir dalga içinde.
Ne kadar susarsam o kadar çoğalır
adının kıyısında bekleyen sessizliğim.

Hayalin, geceye asılı bir dua,
her nefeste kabulü bekler.
Kalbim sonunda tek bir cümleye varır:
adını bırakmam — ne denize, ne de geceye.