Yansın geceler, içinde erisin gündüzler,
Zamanın nabzı bile sensiz üşüsün.
Sönsün yıldızlar — ışığın yetmezken,
Adın, karanlığın kalbine kazınsın.

Gözlerin bir sırdı, evrenin suskun köşesinde,
Bir bakışınla devrildi içimdeki sonsuzluk.
Ben sende yanmayı öğrendim —
Kül oldum, ama hâlâ seni ısıtıyorum.

Sesin bir dua gibi süzülür zamandan,
Her hecesi bir yankı, bir varlık çağrısı.
Sensizliğin bile senin kokunu taşır,
Yokluk bile senden doğar, senden biter.

Mükemmel değildin — çünkü mükemmel Tanrı’ya aittir,
Ama ben seni tapınak gibi sevdim,
Her nefesim bir ibadet,
Her susuşum bir secdeydi sana.

Gidince kelimeler dilimden düştü,
Kâinat sustu, rüzgâr yönünü şaşırdı.
Aynı penceredeyim hâlâ —
Baktığım her boşluk, senin siluetinle dolu.

Her köşe başında bir yankın var,
Her aynada, yüzümün ardında sen.
Gülüşün bir ayindir artık —
Işık orada yanar, gece orada biter.

Ve şimdi bil —
Ben seni kaybetmedim, sadece zamana gömdüm.
Ruhumun derininde, hiçliğe dokunur adın,
Ve ben, seni hâlâ Tanrı’dan isterim.