Sensizlikte ay doğdu geceme, istemesem de;
Gölgem bile kayboldu karanlıklar içinde.
Bense acılar çekiyorum — derinden, ince ince;
Şimdi yazıyorum sana,
Birer birer, dizelerce şiirler…
Sense belki, bir tanesini bile okumayacaksın,
Bilsem de en başından.

Olamadım belki tanınmış bir şair,
Belki de yeterince acı çekemediğimdendir bu.
Oysa bu günlerde, sanki iyileşiyorum…
Unutuyor muyum yoksa seni?
Allah’ım, ne olur daha çok çektir bana acı,
Ama unutturma bana
Tek telini bile saçının.

Düşünsene; acına bile âşık olmuşum,
Senin bundan haberin yok.
Şu an yanımda olsan,
Allah’ıma teşekkür edecek duam yok.

Bu şiirler, içimde dermanı sen olan yaralar;
Oluk oluk kanar, tutmaz kabuk…
Hiç içmedim acım dinsin diye tek bir kadeh;
Belki de, acının içinde seni sevmeyi sevdim — gizlice.

Ve geceler boyu,
Yavaşça, sessizce, gizlice…
Söylesene, nerelerdesin sen şimdi?
Doğruyu söyleyemezsin — çünkü yoksun;
Artık ne limanımda,
Ne de denizimde…

Ama bil ki,
Tüm bu acının ve özlemin içinde,
Bir dostluğun sıcaklığı hâlâ duruyor;
Ve ben, seni kaybetmiş olsam da,
O dostluğu yüreğimde saklıyorum.