Bir akşam üstüydü, çalındı kapım. Annem dedi ben bakarım.
Komşumuz Hasan dayının kızı Gülcan gelmişti, elinde babasının Paslı, ağır ve yılların izini taşıyan tütün tabağası ile.
Babamın tütünü bitmiş,
Ayşe teyze, bunu doldurabilir misin? Dedi.
Annem tütünün olduğu odaya doğru giderken
Gülcan kapının eşiğinde, gözlerinde bir hikâye
Tabağada babasının parmak izleri,
Ve bizim evde, zamanın unuttuğu bir sıcaklık.
Ben onu içeri buyur ettim.
Çekingen bir gülümsemeyle eşikten geçti.
Severdim Gülcan’ı, delikanlı bir kızdı.
Ancak bulanık su gibi durgundu.
Bir sıkıntısı olduğu her halinden belliydi ve sanki anlatmak istiyordu içinden geçenleri.
Şiir yazdığım masama buyur ettim.
Çay bardaklarını önümüze çekerken göz ucuyla ona bakıyordum.
Gülcan’ın gözlerindeki o hikâye, annemin de dikkatini çekmişti.
Elini omzuna koyarak, bu ne hal kız, anlat bakalım neler oluyor?
Yok bir şey demekle yetinerek tebessüm etti.
Masanın kenarında, benim yarım kalmış şiirlerimden birkaçı duruyordu. Gülcan’ın gözü kağıtlara kaydı, sonra bana döndü. “Sen hep yazarsın, değil mi?” dedi.
Evet. Elimde geldikçe, dedim.
Sence herkesin yazabileceği bir şey var mı? Yoksa bazı hikâyeler anlatılmaya cesaret edilemediği için mi eksik kalıyor? diye sordu.
Bence herkes yazabilir, dedim, kelimelerin ağırlığını hissederek.
Ama bazen cesaret, kâğıda dökülmeden önce yürekte birikir. Senin hikâyen ne, Gülcan?
Anlatmaya cesaret edemediğin ne var?”
Gülcan bir an sustu, çay bardağını masada hafifçe çevirerek bir hayırsıza düştüğünü, hayallerinin ve umutlarının onun tarafından yok edildiğini anlattı.
Ve ardından, abi sana bir türkü armağan etmek istiyorum, okuman için diyerek kalemi alıp yazdı ve çekip gitti.
Her akşam güneş batanda gelirdin aklıma gelin.
O sırma saçların öldürür beni.
Ben seni severdim vallahi candan
Ölüyorum yetiş güzel gelin.
Bir uçurum kenarındayım,
Gelincik çiçekleri açmış.
Bense bırakmak istiyorum kendimi derhizlere,
Kara gözlerini hayal ederek gelin!
Saygı ve sevgilerimle.