"Gazeteleri okuyor musun, Rahmi Dayı?
Gençler ölüyor bir hiç uğruna, ’Gençler’ diye başlık atıyorlar...
Yine ölmüş bu gece…
Birileri mi kıydı yoksa kendi mi kıydı canına, bir gencimiz?
Bilmiyorum Rahmi Dayı, bilmiyorum ama içim yanıyor.
Her gün bir başka haber, her gün bir başka yara çıkıyor karşımıza sen kendi keyfindeyken!
Bu gençler neden böyle umutsuz, neden böyle sahipsiz?
Birileri mi susturuyor seslerini, yoksa bizler mi duymuyoruz çığlıklarını?
Saklama yüzünü, gel de söyle bana, Rahmi Dayı…
Gençlerimiz neden ölüyorlar?
Kimi adı konmamış savaşta, kimi sokakta, kimi kendi yalnızlığında kayboluyor.
Bu gençler bizim evlatlarımız, bizim umutlarımız değil miydi?
Onları kaybetmek geleceği kaybetmek değil midir?
Neden susmak yerine konuşmuyoruz?
En çok da elimizi taşın altına koyarak, Rahmi Dayı…
Uzat elini de kurtarmaya bakalım.
Yoksa bu yara hepimizin ocağına kadar uzanacak, Rahmi Dayı.
Aklında olsun, toplumun tümü rahat değilse sen de mutlu olamazsın, ben de!
Otuz iki dişinle gülmeyi bırak da dinle beni, kral…
Hamal ’Hamo’nun başı için dinle.
Bu işler lafla, iki güzel sözle düzelmez.
Gençler ölüyor, ama kim suçlu, kim sorumlu, kimse sormuyor!
Koltuk sevdalıları, makam hırsında, sende bana ne derdindesin.
Bir avuç zengin zevk-i sefa içinde yüzerken, bizim gençlerimiz ya toprağa ya da karanlığa gömülüyor!
Bu mudur adalet, bu mudur insanlık, Rahmi Dayı?
Susarak, görmezden gelerek, ’Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın’ diyerek mi kurtulacağız?
Hayır, kral, hayır!
Bu ateş sadece gençlerin değil, hepimizin evini yakacak!
O koltuklar, o makamlar, o şatafatlı hayatlar bir gün o gençlerin ahıyla başınıza yıkılacak!
Uyan artık, Rahmi Dayı, uyan!
Bu düzen böyle gitmez, bu vurdumduymazlık böyle sürmez.
Ya elini taşın altına koy, ya da bu yangında sen de yanarsın, hepimiz yanarız!"
Saygı ve sevgilerimle.