Şimdi olmak vardı,
Müjgan ablanın dağ başındaki toprak kokan küçücük evinde.
Oturmak vardı meşe odunuyla yanan teneke sobasının kenarında.
Sobanın üzerinde kestane,
Dışarıda kar!
Dünyaya açılan küçük bir pencere
Ve uzun hava okuyan bir radyo.
Radyoda Enver Demirbağ!
Müjgan ablada hüzün dalgası,
Bende yürek yarası.
El ataydım kulağa,
“Mastar Dağı ben mi oldum,
Duman kalkmaz başımdan” diyen Enver abeye eşlik edeydim.
Dalaydım uzaklara,
Hatırlayaydım:
Dumanlı başların göklere ermiş,
Yedi renk üstüne hareli dağlar,
Yan yana yaslanmış,
El ele vermiş, ezelden ebede sıralı dağlar.
Ben derdimi söylesem bu dağlar erir,
Dereler sussa da kaval söylenir,
Sesim dağdan dağa yankılar verir,
“Nerede gönlümün meralı dağlar” türküsünü…
Ağlatsaydım Müjgan ablayı,
Zıvanadan çıkarken ben!
Çekeydim olmayan aklımı darağacına.
“Bir karakaş, bir ela göz sende var,
Bir tükenmez belalı gönül bende var,
Yedi yıldır derde derman aradım,
Hiç demedin ‘Derde derman bende var.’”
“Ey hamamcı, hamamına güzellerden kimler gelir, kimler gider?”
“Ne bileyim Adil Efendi,
Günde bin güzel gelir, bin güzel gider.”
En sonunda “Bir can gelir, bir can gider”i okuyaydım ciğerden.
Dile geleydi Harput,
Yanıp tutuşaydım ben!
Hasan dayı uyanaydı uykudan,
Birlikte mest olaydık.
Çayı koyaydı sobanın üzerine.
“Kaldı işte oğul,
Hasretimiz içimizde,
Çayımız demlikte,
Aşımız sofrada,
Umutlarımız yarınlarda.
Kurban olam verene,
Nerden gelip nereye gidersin?” diye soraydı Müjgan abla!
“Soru sorma abla,
Sorma bana soru” diyeydim.
“Buradan bir atlı geçti mi?” deyip
Gönül fırtınasında kaybolaydım.
Saygı ve sevgilerimle