Hep uzaklara dalardı, geldiği zaman yanıma Hasan Ali,
Gözlerinde bahar, dudaklarında eski bir türkü varken.
Allah rahmet eylesin, boyu posu yerinde, her bir sözü de altın idi.
Dibi delik dünyaya meydan okurdu adeta gardaşım.
Haksızlığa kafa tutuşunu severdim onun en çok, bir de zincirleri kırışını,
“Hür doğdum, hür ölürüm!” diyerek zalime kafa tutuşunu.
Ondan başka üç gardaşı daha vardı, yürekleri kor, gözleri şahin.
Dördü bir olup dağları titretirdi, köyün umuduydular, babaları Hüsen Çavuş gibi.
Bilgi ve insanlık en büyük zenginliği iken, maddi olarak fukaraydı dostum.
Buna rağmen, bir lokma ekmeği olsa bölerdi, yüreği köyün en geniş sofrasıydı.
Orta son sınıfa kadar okuyabilmişti yoksulluk yüzünden.
Hayatta sevmediği tek şey şımarık zenginlerin şımarık çocuklarıydı.
Gönlünüzü kaptırmayın bunlara, “Her gam öldürmez, ama bunların soytarılıkları hayattaki en büyük acıdır,” derdi kirvem,
Agop’un meyhanesinde birlikte kafa demlerken.
“Kendine gel oğlum, Hamal Hamo’nun çocuklarıyız biz, ne işin var onlarla?” dediğimde
Kadeh kaldırırdı hakikate, “Yiğitlik yürektedir,” derdi, dumanlı gözlerle.
Evet, Hamal Hamo’ların, alın teriyle yoğrulmuş yiğitlerin çocuğuyuz,
Ama bu, engel değil kibirlerine tükürmemiz.
Bilsinler ki, “Bizim servetimiz onurumuzdur,” derdi.
Nur içinde yatsın.
Bugün onun sesi dağlarda yankılanır, Hasan Ali’nin türküsüyle.
Onurla yaşadı, onurla gitti, kalplerde iz bırakarak dostum.
Saygı ve sevgilerimle, Hasan Ali.