"Altın kalpli babalar sayesinde yüreği yangın yeri olan annelerden doğan ama kafası karışık olduğu için yoldan sapan gençler" idik biz.
Yoktu kötülükte gözümüz, bıraksaydı kendi halimize yakamızdan düşmeyen Parazitler!
Dedikten sonra anlatmaya başladı, kenar mahallelerin günahsız çocuklarından olan Mustafa!
Babamı tanırsın Halis abe,
Annemi de!
O güzel insanlardan nasıl oldu da benim gibi bir evlat doğdu?
O farklı bir şey dedi de buradan yazamam doğdu değil.
Bizim mahallede herkes birbirini tanır ve herkes birbirinin hikâyesini bilir.
Annemin duası babamın umuduyla büyüdüm ben.
Ama sokaklar bırakmadı ki onlara layık bir evlat olayım Hacı abe…
Sokakların ne suçu var Mustafa?
Bende senin doğduğun mahallenin sokaklarında büyüdüm.
Bana bir şey etmedi o sokaklar ve hala özlemini duyarım.
Sizin zamanınız ile şimdiki zaman arasında uçurum var.
En önemlisi de Parazitlerin olmadığı yıllardı o yıllar.
Adına parazitler dediğim soysuzlar var ya soysuzlar, umutlarımı nasıl kemirdiler bilsen, dağ başına çökmüş duman gibi olursun valla.
Böyle bir anlatıya benimde ihtiyacım vardı.
Çünkü kaç zamandır uzak kalmıştım, kenar mahallelerin günahsız çocuklarından.
Anlatmak ister misin Mustafa?
Bir dal Parlament verirsen anlatırım, deyince güldüm.
Gülme abe, kaçak tütün ciğerimi çürüttü kurban olduğum, dedi.
Dalı bırak pakete bak, dedim.
Çaycı çay ver, Mustafa’m gelmiş…
Benim yolumdan sapmamın sebebi o parazitlerdi Halis abe.
Her köşe başında, her arkadaş grubunda, her iş teklifinde bizi kötülüğe çeken o sinsi ellerdi.
Annem, her sabah duaları her akşam da gözyaşlarıyla beni kötü yoldan döndürmeye çalışırdı.
Babam, işten geldiği her akşam, bana dürüstlüğü, çalışkanlığı öğretir bol bol nasihat ederdi.
Bense onları dinlemez, kolay yoldan köşeyi dönme vaadi ile tutuşur dururdum.
Yanlış yapmışım!
Bunu yeni fark ediyorum.
Hayallerimi, umutlarımı, gençliğimi ve en önemlisi de insanlığımı çalanların ana vradını.
Dur la ben hacıyım olum, benim yanımda söğme, abdest gider sonra dedimse de dinlemeyerek merak etme, abdest bozmaya değer anlatacaklarım diyerek devam etti gakgom!
Bir gün, mahallede gençlerle bir araya geldik. Herkes kendi hikâyesini anlattı; kimi iş bulamadığından, kimi eğitimden mahrum kaldığından, kimi de sadece eğlence adına kötülüğe bulaşmaktan bahsetti. Ben de anlattım, nasıl oldu da içine düştüğüm bu karanlık çukurdan çıkamadığımı.
Parazitlerden kurtulmak istediğimi ama bırakmadıklarını…
Sonra, zorla da olsa sıtkımı sıyırarak kiraya verdiğim aklımı alarak çıktım arkadaşlarımın arasından, ardıma bakmadan!
Biliyor musun Halis abe, içimde hep bir umut vardı. Annemle babamın bana öğrettikleri, beni bir gün bu yoldan döndürecekti.
O gün geldiğinde, ben de anladım ki, benim gibi olan herkes, aslında sadece bir şans, bir fırsat bekliyor.
Bir iş, bir eğitim, bir el uzatılmasını kurban!
Mustafa konuştukça ben batıyordum.
Bazen yanlış yolda ilerlemek, doğru yolu bulmanın bir parçası olabilir Mustafa!
Ama şunu unutma:
Senin gibi olanlar için, bu toplumda hala bir yer var. Ve o yer, senin ve arkadaşlarının, annelerimizin duaları ve babalarımızın öğretileriyle şekillendirilmiş bir yerdir.
Mustafa, gözlerime bakarak "Biliyorum Halis abe, artık farkındayım. Belki de yaşadıklarım, bir çeşit başlangıç olur benim için. Yeniden başlamak, eski hataları telafi etmek, başkalarına da yol göstermek..." için.
Herkesin bir hikâyesi var, her hikâyenin de bir dersi Mustafa’m!
Senin hikâyen belki de başka gençlere ilham olur.
Tek ihtiyacımız, bir şans ve birazcık da cesarettir Baboş!
O cesaret senin içinde zaten var Mustafa.
Şimdi yapman gereken, onu doğru yönde kullanmak…
Bizim mahalle, senin gibi günahsız çocukların hikâyeleriyle yeniden doğar belki de.
Şimdi, ben bu hikâyeyi neden anlatıyorum?
Biz, kötü doğmadık beyler…
Biz, toplumun yüz karası olanlar tarafından kandırılarak kötülüğe itildik.
Ama biz, hala değişebilir, dönüşebiliriz…
Bilin ki biz, ‘’Altın kalpli babaların yarını meçhul olan çocuklarıyız!’’
Bize kıymayın…
Saygı ve sevgilerimle.