Gecenin daha başındayım, Ay ise karanlık
Gizlenmiş arkasına koyusunda bir bulutun
Bir katım ki gökyüzüne derinden,kendimi unutmuşum
İlerliyor dakikalarla hüzün, vakit gelmiş, geçmiş
Yitirilmiş neşesi duyguların, mutluluk gerilerde kalmış
Tutunmak ister gönül ışığa,beklenen sabah gelir,gün aydınlık.

Kimler diyorsun iz bırakmıştı şöyle bir düşün
O izler etmişler yer zihinde,gönülde derin
Olmasaydı uçması yuvadan bir kuşun
Ya değmezdi yabana, hoyrat bakılmazdı ona elden
Belki de kalırdı mutluluk senle ve ebediyyen.

Olmuyor ki hayat ;sarsıntısız, dikensiz, öyle dümdüz
Sevmek orda anlam buluyor belki de bu bir giz
Tohumları atılıyor önceleri sanki hesaplanmış,
Gelince zamanı birden, bakarsın ki güller, müşküllerde açmış.

Fırat da,Kızılırmak da akmıyor mu bazen matemli
Ağlamak zamanı gelince yaşlar yanaktan dökülmeli
Ne kadar büyük bir şey ki şu hayat hem de ironi,
Güldürür bir yandan seni, hissiyatlar olur zirvede
Esaretteki duygular boşanır aniden, olursun teselli
Gelince vakti susarsın, ölürsün yaşarken,sanki bir kabir ehli...

Çıkmak istiyorum şu sığ kaptan, daralttı beni
Aklım sığmıyor artık cihana, hisler nasıl tutulsun
Söyleyin insanlara bunu,bu ki önemli
İki cihanı da isteyen, nefsine gem vursun.

Gözler baksa bile bile güzele, ruh rahmete açılsın
Zihnin şehvet duygularına prangalar takılsın
Bırakın gelsin ne varsa, bu da bahttan sayılsın
Düşünce saçına ak, anlamalıdır bunu
Halen çözemeyen bu sırrı, utansın,hayıflansın.

Kim ki istemiyor güzide duyguları yaşamak
Hayat verirken size bolca mutluluk, hem sağanak sağanak
Çıkaracak elbet bir fatura, size sunulanlara
Dengesi bu belki onun, almadan vermez
Kendini bilenler ancak, çözer bu gizemi
Sunulsa da altın tepsiyle güzellik, harama el sürmez.

Esir değil ki duygular, kulluk ne zor iş
Düşüncende kalsın kötü, yansıtma dışa
Muhasebe yapmak lâzm, az kalmış kışa,
Hisset alabildiğine duygunu, yaşama boşa.


Oğuzhan KÜLTE