Beklemeler vardı, umutla beklemeler
Acıları vardı onların can da yakardı
Müşkülleri bitimsiz gibi de olsa güzeldiler
Zora alışmıştı ; el, ayak, ruh, akıl ve cümlesi
Küçücük gülüşler içindi kopan fırtına
Büyük arzulara, kazanımlara ne gerek vardı
Hayat zor da olsa çok şeyiyle, yaşanılandı.

Nasıl da zorladık şu kolay arügümanlarını
Ne emek kaldı içinde, ne ter ne bir hüner
Anlıyorum ki bu kendinden katış, özveri
Çeyrek asrı aşkındır bitti, eskidendi muteber.

Otomobiller vardı, el emeğiyle parıldar
Döşemeleri vardı onların, ah be ustalar
Ve terziler vardı bedenlere giydiren kumaşı
Ve alın terinin sonunda mutluydu o aybaşı…

Neler oldu birden bire, masal mı bitti
Leylekler ne de erkenden göçtü, gitti
Gol sevinçleri vardı bizim isimlerden
Tribünlerden yükselirdi Feyyaz, Oğuz
Telaffuzu trajik adlar kapladı yerlerini.

Millilik kaldı sözlükte ve belki de kimlikte
Esti bir yel savurdu olanca tozu dumanı
Milenyumun gümanı bu sürprizi kara gece
Aldı götürüyor hazzı yarınlar nelere gebe?

Yoksunluklar vardı olanca ancak mutluyduk
Günde de gece de umudun yolcusuyduk
Zenginliğimiz gönüldeydi, uzaktı varlık cebe
Şimdi dolu da olsa cüzdanlar o hazlar nerde?

Yoktu kimselerde kabuk, dışa dönüktük
İletişimler sıcaktı, yoktu hiç küslük
Bilmem ki şu hayatı biz neye döndürdük
Paylaşımlar alenendi onlar da bitti
Binbir sorunun hallinde demir bilektik
Değerleri derdest ettik, insanlığı tükettik.

Gölge ozanım yok riya, haller böyledir
Geçmiş denilene takıntı vicdan işidir
Nostalji diyenler ona, bilmezler kıymet
Esenlik dolu hayata okundu rahmet
Ne desek de diyelim çirkini seçtik,
Masala gömdük güzeli, umudu tükettik.
Oğuzhan KÜLTE