Estikçe delicesine rüzgâr, savurdu bizi
Ve içinden geçerken anın hem deminde
Silsilesiyle yüklenmekteyken gamlar
Yürek burkulmuştu zaten de, gözde de yaşlar
O anların gelmesinden önce başlardı sis
Nasıl da coşkusunu verirdi içe bir garip his
Kendimizi dinlerdik ta derinlerden tefekkürle
Neden ve niçinleri de hayra yorardık zihinde
Tarifi olmayan bir liman arayışıydı fırtınada
Azgınca yükselen dalgalardan kaçınış bu hızla
İçinde de yükselmiyor mu bu savaş insanın
Diş, tırnak, kol, el, ayak ve ne varsa savaşın.

Hayli yorgunluk da olsa zafere inanış güzel
Bu iman olmasa bizde okunurdu tezden gazel
Düşmeleri de olsa hayat bu seyrüsefer
Ucuzu hiç olmuş mu onun, sonundadır zafer.

Bize ilham versin diye kulak verdik o iç sese
Her seferinde anlayışla karşıladı, etmedi naz
Belki de hayatımızın çoğundaydı bu hicaz
Tutunuşun öyküsünü anlatmak istedik öyle
Kim bilir kaç filmden, öyküden esintilerle
Zamanı asla belli olmayan daraltıcı günlerde
Felâha ulaşabilmek arzusuydu beslenen bizde.

Kaç kalem eskittik, sayfalarca kağıt tükendi
Maneviyat ikliminden nice mevsimler geçti
Her düştükçe daha bir kuvvetle tutunuştu bu
Güne değebilmek ideali en büyük coşkuydu
Oyun değildi bunlar, hakikatin de ta kendisi
İnsanlar hayallerinin ve duygularının esiri
Tam da bu gerçekten kalkmaktı ilk adım
Düşlerin de olmalıydı esin, adım adım
Güzelliklere dokunuşun telaffuzu bu adım
İsterdim ki her şafakta dilden eksik olmasın
Neleri dillendirirsek içten, açsın ama solmasın.

Nefretin vaveylalarıyla değil asla, sabırla
Bilinmezlerin pusulası saklıdır her bir duada
Dineceğine inanışı saklıyoruz fırtınanın
Doğuşuna inandığınız her ne ise sarılın
Üzemizden eksilecektir böylece kara gece
Nasıl da yankılanacaktır iyiler letafetiyle
Tam da buydu anlatmak istediğimiz gerçek
Hangi yıkım ebedenmiş, hepsi bir bir bitecek.

Saklanmak değil bunlar, doğru okumalıdır
Gündüzün tesirini hissetmek aklın da kârıdır
Nerede, ne zaman yaşandığının da yok önemi
Hayata kendinden de bir şeyler verebilmeli
Bu ivmeyi buluşta rehberimizdi o iman
Anladım ki ona tutunuş anlık değil, her zaman
İçiyle ve dışıyla bir bütün olduğunda insan
Elbette hazzına varacaktır türlü neşenin
Kurtulacaktır onu dibe batıran vesveselerden
Işık olacaktır kalplerinde türlü kimsenin
Ve yaşamak anlam bulacaktır elbette bu gidişle
Derdimiz bunu anlamak ve anlatmaktı bizim de
Olanca yıkımına karşın türlü hengâmelerin
Aramaklı olduğumuz hakikatli duruş bu belki de
Çoğu sarıldı bilmeden kurtuluşa erişmek için
Acıyı şerbet etmeden ucuza içtilerdi niçin
Sonrasında savrulmamak muradı ortak ise
Maneviyat zeminine bu yüzden sığındık işte.


Oğuzhan KÜLTE