Geride kalmış ne yazık feyzli o günler
Nasıl imreni kokar yaşanan günler
Ve mutluluktan pay düşen özneler
Her geçen yıl, ay ve günde bir bir yitiyor
Soluyor rengi hayatın, ışık vermiyor
Ne yazık ki hayatımız çöle dönüyor.

Emek ise ne kadar çok, veremiyor haz
Asla anlayamadım ki bu nasıl bir tarz
Hoyratlık üzerine midir düzenin kökü
Nerde kaldı sevgi saçan insanın özü
Kendini her defasında önde tutuyor
İnsanlar niçin kadrajı hep küçültüyor
Pencereler yaslıdır belli, ışık sızmıyor
Okumak, yazmak ve dahi güneşe bakmak
Aynı güne birlikte kavuşurken şafakla
İlham da gelmiyor artık, gece rövaçta
Ruhlara sızıyor gaflet aman da vermiyor
Yeşile hasret yürekler çöle dönüyor.

Oysa tarih bile nasıl katardı neşe
Masallarda bulunmaz mıydı o sihirli şişe
Muhlisliği su götürmez berrak gerçekle
Her defada samimice ve pür dikkatle
Sarılmaya çalıştıkça gizemli faniliğe
Niçin ellerimiz bomboş, gönül çaresiz
Ve güç katan ilhamlar sahte, tutundukça biz
Biçâre diz yorulsa da aldırmayın siz
Dağılması belki mümkün manzarada sis
Esenlik beklenilendi ortak paydamız
Ötelenmek yıktı bizi ne yaparsınız.

Keşkeleri de bıraktık amma kimedir diyet
Hatalardan arınmaksa işte bu mürvet
Öze dönmemiz gerekti bitsin bu vahşet
Belki de o zaman düşer bize de rahmet
Kim olduğumuz önemsiz vurgu amelde
İyilik hep saklı durandı fıtratta, özde
Bir keşfediş gerek bize hayat akmıyor
Ruha temas edenlerse eza veriyor
Arayışlar bitmeyecek, hayat bu belki
Fırçalar boyalara, kalemse kağıda küstü
Fluleşen hayat akışı herkesi de üzdü
İnsanın içinden bir öfke, kin yükseliyor
Hayat dolu bu gezegen çöle dönüyor.

Karşılığı olmayan her şey boşta kalıyor
Yaşanılan sandığımız sıradanlaşıyor
Bir şarkı söylemek bile içten gelmiyor
Değersizlik denen illet kapkara bulut
Kapatıyor engin göğü iç daraltıyor
Işığa hasret duygular, düşüncelerse zavallı
Sanki bir boşlukta insan, oysa değerli
Amaçlar araç olmuşlar, tam bir keşmekeş
Hazza varmadan bitim bu ediyor serkeş
Derinlikten pek uzakta sevgi öznesi
Muhabbetten yoksunu kalpler çöle dönüyor.

Bize düşen manzara bu, işte hakikat
İçtenlikle bakan görür gerçeği mutlak
Çokça şeyi değiştirmek belki mümkün değildir
Kendimize bir yöne bulmak iyi fikirdir
Bir küçük iz de olsa bizden katsın tebessüm
Okuyup anlayabilen düşünsün, gülsün
Ne zaman gelir vakti kim bilir ne zaman öldün
Arkandan yükselen sesler rahmete dönsün
Ve muhterem dostlar şimdi bir seçim gerek
Zîra kat edilecek çokça yolumuz var
Ne için yüründüğü bilmek ehemniyetli
Çöle dönmesin şu hayat inanın önemli...

Oğuzhan KÜLTE