İçinde yazmaya yeltenemediğin bir şiir,anlatamadığın
bir öykü saklamak kadar büyük ızdırap yoktur.


Siz Temmuz’u merak ettiniz mi hiç?..Bana Temmuz’u sorun,size
ateşli bir figüran heyecanıyla anlatayım..

Temmuz geçene kadar bütün hüzünlerimi toplayıp dolaplara kaldırdım..
Evde bir panayır hali,görmelisin..Temmuz’da dört güzel Cumartesi
durmadan yapraklarını açacak..Üzerime salkım saçak kokular yağacak,
ışıl,ışıl..Saçlarım rast makamı..
Dehşet bir gülüş dolacak gözlerinden gözlerime..

Bu mevsimde nerde nasıl olursam olayım kaç el,kaç ayakla
düşerim yollara..
O anda bütün yolculuklar terkedilmişlik duygusu verir..
Uzun yolları aşarak,incik boncuk çarşısı olan kasabalardan,
ışıklı büyük kentlerden geçerim,bütün bunları değme aksiyon
filmlere taş çıkarırcasına yaparım..
İçimdeki ses,ha gayret,Temmuz’un yanakları kızaracak birazdan..Buna değer diyor..
Bugece yastık kılıfıma rasgele bir şiir çekiyorum..
Fonda yüksek volüm Cumartesi şarkıları..
Aragon’un Ela’sına Şems’in tiradı olur söyleyeceklerim..
Temmuz,nasıl desem,bir çiçeği tomurcuğunda koklamak gibi,
hiçbir şiirde barınamayan isim gibi..

Kentler dönüşler için vardır bunu biliyor muydun?..
Hadi indir boynundaki fuları yarıya,
birazdan ihtilal olur.

Mevsimini bekleyemeyen hayta bir bahar gibi savura savura içime
döküyorsun ya yapraklarını;
Seni ’Kayıp gölgeler kenti’!!..Bu filmden toplum sorumludur,sen değil..

Temmuz’da bir yanım yanık toprak kokusu bir yanım denize varır..
Bu mevsimde hayellerim bile beni isyana teşvik ediyor..
Şimdi ilk gelen vapuru alıp uzak,ıssız bir adaya götürsem
içindeki herkesi dışarı çıkartsam,kalem kağıt versem ve desemki
özlem duyduğunuz üç şeyi yazın,ne yanıtlar verirler
tahmin etmek o kadar sevimli ki..

Yazdıklarım kadar kalabalıklaşıyorum,sanki hiç varolmamış gibiyim..
Söylediklerime asla inanma,yazdıklarıma inan sen hep..
Davasını satmamış bir militanın yüzündeki gurur gibi

Bütün olasılıklarımı zorluyorum,evini arayan darmadağınık şiirler gibiyim..
Şımarık bir günün sarkacında,’Sen Umutsun’ diyorum..

Marsha,son filmini yazarken çağımızın dramını
sürekli yalnızlığın gizli bir iletişimsizliğinden
kaynaklanığından bahsediyordu..
İnsanlığın bu gizli iletişimsizliğini seneryolarındaki karakterlere
verdiği devada somutluyordu..
Dünyanın her yerini gezen filmlerini,insanın hayatla
iletişimini,insanın insanla ve kendi içsel hüznüyle
yakınlaştırıyor olması,hepimizin birbirimize
benzdiğini fakat bazılarımızın o iletişimsizliğin farkına
varamamasını şimdi çok daha iyi anlayabiliyorum..
Doktor Azuela’nın,insanlara ilaçla yapacağı tedaviyi
kalemle yaparkenki gurur ve birazda utangançlığını hissettiriyor
bana bu durum..
Bugün gün boyu bu düşünceyle dolup taştım..
Baştanaşağı bir zaferi kuşanmışım gibi tuhaf bir duygu içindeydim
aynı zamanda..
Bu zaferim kâh çocukça bir zaferdi kâh kararlı bir militan direnci..
Seni ’Kayıp gölgeler kenti’!!..Bu filmden toplum sorumludur,sen değil..
Temmuz’da dört güzel Cumartesi sahiplenir nasılsa balkonçiçeklerimi,
ama canparem şu anda evde bir panayır hali,görmelisin..
Yedinci mevsimde böyle umutçiçekleri sinmiş ya üzerime,
sana dair söyleyeceklerim hep bir izdihamdır..

Temmuz İlk Cumartesi-2014..