Bugün hem sana hem de güneşli bir gökyüzüne sevgi dolu bir merhaba diyerek başlıyorum can...dünün hem rüzgârlı hem de yağmurlu havasının; ara ara, bir görünüp bir kaybolan çelimsiz güneşini de sayarsak; aksine bugün daha şanslıyız...tıpkı hüzünlerimiz gibi mevsim normallerinin üstünde seyrediyor...ilginçtir kalkar kalkmaz ilk işim gökyüzüne bakmak oluyor...sanırım enerjimi ordan depolama ihtiyacına kapılıyorum biran...hoş önceden de kestirebiliyorum, bir günün olağan seyrinin nereye akıp gideceğini...ya karanlığını giyinecek yine, ya da aydınlığına er-geç kavuşacak...ama bazen de hava şartlarının altında veya üstünde seyretmesi gibi insanoğlunun da değişken bir ruh hali olur...güneşe bakarsın ama karanlık yüzü eline geliverir ...veya aksine siyah bir bulutun yaslı yakasına bir perçem de olsa tebessümünü asarsın...


şimdi açık hava el değiştiriyor sanki...yüzölçümünün güneşli bir kısmını karanlık işgal ediyor...sadece yeryüzüne acı düşmez bilir misin...gökyüzünde de olağanüstü haller olur...bakarsın hüzün basan iki çift çığlık o boşlukta, o fırtınalı çatışmada ölür...bakarsın ki -dur!- ihtarına uymayan bir başka tebessüm diri diri vurulur...bakarsın orda da meşru müdafanın arkasına yaslanır, kendini bilmez üç-beş bölücü gök parçası...yıldızlara bildiğin otosansür uygulanır...bir de bakarsın ki göğe de kan bulaşmış...o sıra üstümüzden sıcağı sıcağına bin acı geçer...biz yine seve seve böleriz yüreğimizi yüzbinlere...nüfusumuza kayıtlı olan onca acı varken, binlerini geçirmekten çekinmeyiz üstümüze...bakarsın elinde bir kurşunla, göğü de yere indiriverir hayat...numaralı kasklarının, çelik yeleklerinin altına sığınan kaba kuvvet, ellerini oraya kadar dayatır...şairin de dediği gibi yani bildiğin "her gece şehirden açık açık kan örneği toplar keder!"


peki ya sonra?...sonra hiçbir ağıt acısını hafifletecek, az da olsa dindirecek hiçbir mastar ekini çekmeye yanaşmaz dudaklarında...biz yine önümüze elektrik akımına uğrayan tellerden yüksek duvarlar örüp, dokununca çarpılacak gibi oluruz...o duvarın ardı-arkası görülmez hiçbir zaman...kıyamet mi kopar orda yoksa güllük-gülistanlık geçinir gider mi millet hiç düşünülmez...sağımız-solumuz, önümüz-arkamız bildiğin taş betondur oysa...elma da desek, armut da desek başımızda nöbet tutup; yirmi dört saat sobeler bizi o rutubetli beton...ya sonra?..sonra her düş, potansiyel bir katilin saldırısına uğrar...ve zihninde canlandığı vakit imha edilir...yani bildiğin saat başı işleyen hüzünler devreye girer hemen...sonra da -bugün yaşamak gelmiyor içimden- diyecek olursun...zaman daralır, büyür huzursuzluğun içinde...stokda üst üste yığılır gözyaşların...aralarında hayata geç kalmış ve ırzına geçilmemiş bakire bir mutluluğun kırıntısına rastlamak bile olanaksızdır...


"dalsız duldasız", dedim ya dışarda az parçalı bir aydınlık ama içimde siyahın güdülen tonları hakim...salim kafayla düşünemiyorum...-içinizde yük taşımayın- derdi ya büyüklerimiz...benim ise kamburumu günbegün çıkarıyor bu hayat...sonra da diyorum ki: ben dünyalı değilim ulan, gelmeyin üstüme!...o vakit öfkem de , isyanım da büyüyor...hatta öyle büyüyor ki, yeryüzünü kaplayacak diye ödüm kopuyor...-endişeye mahal yok- diyorum sonra...bi bakıyorum yine aynı yerdeyim...evet ben dünyalı değilim, ama bu mendebur ayaklarım var ya yerlerde hep sürünüp duruyor...bu yerçekimine sürekli yeniliyor ve kurtaramıyorum şu yerin sancılı zemininden paçamı ...belki ayaklarımın yaz-kış üşümesinin sebebi ondandır...bunun tıp dilindeki karşılığı ise anemi yani bildiğin kansızlık...sonra kendime çok kızıyorum biliyor musun...hani böyle de bir zaafı yok mu dokularımın...dışarda oysa kan gövdeyi götürüyor...oluk oluk akıyor...düşünsene benim kanım bile donmuş, hareket etmiyor yerinde...o yüzden boğulacak gibi oluyorum bazen...oksijen taşımak gibi bir derdi yok hücre duvarlarımın...sonra etrafıma bakıyorum yine....bütün bu bulgular kanımı dondurmaya yetiyor da artıyor bile...


bak işte yine iç kanama geçiren başka bir duvar...başka bir beton...başka bir soğuk cepheyle..ve insanların kim bilir hangi sıvalı yüzleriyle karşı karşıya kalacağız...dokunsam döküleceğiz hepimiz...dokunsam bin parçaya ayrılacak gövdemiz...yani mahalleye girdiğimde bütün düşlerin kepenkleri zoraki aşağıya çekilecek...yine karanlığa gömüleceğiz...o yüzden korkuyorum dokunmaya...dokunursam dağılıp gideriz çünkü...hem kendi iç cephemde hem de dış cephelerde olağanüstü bir durum yok anlayacağın...duvar aynı küflü duvar...bulutlar yine kederli üflüyor dumanını...gökyüzünü kucaklayacak olsam bütün hacmiyle üstüme devriliverir...belki o yüzden hem kendime hem de yeryüzüne bu kadar ağır geliyorum...


ama senin gibi yüreği olanlara dokunmayı seviyorum can...el-ele verip güneşe dönmek yüzümüzü...karanlığın içinden bile çekip, çıkarmak hüznümüzü...bir umudumuz var hâlâ...kuşa kurda yem olmamış, s.atılmamış düşlerimiz de var bizim...ben ordan bizi almaya gidiyorum her gün can...ne olursa olsun o duvarları yıkacağım!..ahdım olsun!..her ağıdın, her acının yüreğini öpüp, başımda taşıyacağım!..

yani anlayacağın kurban;
dışarda kol gezen hüzün
içerde diz boyu hasret
kaza mahallinden
sağ çıkar mı yüreğim dersin:))

Che'nin dediği söze karşılık ben de diyorum ki; hüzün hoş geldi sefa geldi...ama sen de öyle can...hoş geldin gözüm!..hoş geldin!..
ama bir daha selamsız, sabahsız bir yere kaybolma sakın emi...yoksa külâhları değişiriz valla...bak böyle de dürüst ve açık sözlüyüm:)))
Hugo'nun bir sözünü hatırladım şimdi..diyor ki: "ruhunu kaybeden dünyayı kazansa ne çıkar?"

çok şükür ruhumuz yaşıyor ölmedi henüz!..

o güzel yüreğine, emeğine bin selam can!
çokça sevgi...çokça selam kurban...
ha az kalsın unutuyordum söylemeyi
sana rastladığım için çok mutluyum can!
inan ki dört ayak üstünde zıplıyorum şimdi:))

Yaralım tarafından 4/9/2014 2:39:52 PM zamanında düzenlenmiştir.

Yaralım tarafından 4/9/2014 7:10:18 PM zamanında düzenlenmiştir.